Kerken kunnen geen goed meer doen, lijkt het wel. Ook mensen in de zorg vinden kerkelijke bijeenkomsten, hoe klein ook, al onverantwoord. Maar wat predikanten doen voor coronapatiënten, daar hoor je dan weer niemand over.
Het lijkt erop dat kerken geen goed meer kunnen doen. Al helemaal niet de kerken die het wagen op zondag leden van hun geloofsgemeenschap uit te nodigen om via een korte, afgeschaalde viering in hun ruim geventileerde kerken iets voor het hart mee te geven. Op enkele uitzonderingen na zijn dat hooguit dertig mensen.
Moeten we dit jaar Kerst maar overslaan? Die wens is soms best te begrijpen, Kerst is niet voor iedereen een fijne tijd. Toch is juist dit jaar zo vreemd dat het Kerstverhaal verrassend dichtbij kan komen.
Het ziet er naar uit dat onze samenleving Kerst zal moeten overslaan. “Doe maar even niet”, zei ic-arts Diederik Gommers. En doe ook maar geen vuurwerk.
De schuldbelijdenis van de kerken voor hun doen en laten in de oorlog roept vragen op. Welke schuld wordt precies bedoeld, en wat betekent dat voor nu?
De leiding van de Protestantse Kerk in Nederland verraste ons naar aanleiding van 75 jaar bevrijding met een schuldbelijdenis. De kerk is in de oorlogsjaren nalatig geweest jegens de Joodse gemeenschap.
De beelden van een druk bezochte kerk in Staphorst bevestigden nogal wat mensen in hun vooroordelen: kerken mogen hun gang gaan, en wij mogen niet eens naar het theater en de kroeg. Maar dat is toch wat te snel geredeneerd.
Eind september zijn de coronamaatregelen helaas weer aangescherpt. We gingen terug naar hooguit dertig mensen per zaal. Tot de uitzonderingen hoorden zogenoemde religieuze bijeenkomsten.
Al voor Covid-19 toesloeg, schakelden steeds meer huisartsen over op video-calls als dat mogelijk was. Die ontwikkeling is door de coronacrisis nog versterkt. Voor oudere mensen is dat bepaald geen vooruitgang.
Ik had afgesproken met een oudere mevrouw in een verzorgingshuis in het centrum van Rotterdam. Bijna negentig. Ik parkeerde mijn auto op een plek met het bordje ARTS. Dat doe ik vaker als er geen ruimte is.
Zeggen dat er racisme is in de PKN gaat misschien te ver. Maar ontkennen dat er soms wel sprake is van racisme, al dan niet onbedoeld, kan helaas ook niet. De PKN is toch vooral een heel witte kerk.
Zijn we in de Protestantse Kerk Nederland (PKN) racistisch? Zeg niet te snel: natuurlijk niet.
We mogen weer naar de kerk, maar durven we ook? Veel ouderen durven in ieder geval niet, en anders durven hun kinderen het niet aan.
Sinds 1 juli mogen we weer samenkomen in onze kerkgebouwen. In juni was het aantal nog maximaal 30. Exclusief personeel, zo werd ons via de protocollen voorgehouden. Alleen dit taalgebruik roept al zoveel vervreemding op, gerekend als je wordt onder de restauranthouders. Vooruit maar. We schikten ons tussen de restauranthouders, blij dat we weer wat mochten. Overigens wel eerst je aanmelden. Zo ging het in juni.
Sinds op 12 maart het kabinet alle kerken dicht gooide, schijnen de kerken er alleen maar meer kerkgangers te hebben gekregen. Maar klopt dat wel, en zo ja, is dat goed nieuws?
In Utrecht prees de PKN zich meteen gelukkig met de EO. Al op de eerste rampzondag was er een uitzending vanuit de kapel in Utrecht. Met gevoelvolle woorden van dr. De Reuver, afgewisseld met Nederland Zingt-opnames, uit alle tijden van het jaar.
Dit jaar doen we alles anders. Geen zes lijdensweken en daarna ‘U zij de glorie’. De Paaszondag voelt dit jaar meer als een soort achtste Lijdenszondag.
Het zal moeite kosten de ‘juichende toon’ te laten ‘galmen.’ Met onlinediensten en een verstrooide kudde in de huizen, in de week bijeengehouden via zwaaipastoraat.
Misschien moeten we de Veertigdagentijd weer Lijdenstijd gaan noemen. Lijden is er immers genoeg in de wereld, zoals aan de Europese grenzen.
We beleven een bijzondere Veertigdagentijd. Veertig is in het Frans quarantaine. In zijn column in Trouw maakte Rob Schouten de lezer onlangs in een tussenzin daarop attent. Veertig dagen afzondering, en niet veertien zoals nu wordt voorgeschreven bij corona-besmetting.
Moeten vrouwen elke PKN-kansel op kunnen? Gun gemeentes hun eigen tempo en tel ondertussen je zegeningen.
Recentelijk lieten zes mannen - werkzaam in de liberale flank van de Protestantse Kerk - via een open brief van zich horen: zij schamen zich ervoor dat ze predikant zijn in een kerk waarin niet alle kansels openstaan voor vrouwelijke voorgangers. Daarover moet nodig een debat komen.
