Daar zijn ze eindelijk, de beloofde memoires van Barack Obama, deel 1. Hij schrijft met vaardige pen over andere grote wereldleiders en neemt ook zichzelf op de hak. Maar echt spannend wordt het pas in deel 2.
Memoires zijn een ongemakkelijk boekengenre. Meestal zijn ze geschreven door mensen zonder veel aangeboren letterkundig talent, of door ghostwriters.
Bij ‘100 jaar Abraham Kuyper’ mag niet onderbelicht blijven dat juist Kuyper de eerste moderne Nederlandse ‘massa-politicus’ was. En daar horen karikaturen bij.
Met soms feilloos gevoel voor de nieuwe politieke tijd, voorbij de liberale heren van de negentiende eeuw, brak Kuyper met vele conventies en bouwde hij een eigen politiek bolwerk.
Jezus tegenkomen, een brief van hem krijgen en die weer kwijtraken. Ongehoord Nederland is beter geholpen met de apostel Jacobus.
Hij heeft hem gezien. “Ik ga dat niet afzwakken.” De aspirant-omroepbaas Arnold Karskens kwam Jezus tegen bij de poort van een Palestijns stadje en hij zag eruit als op de plaatjes uit zijn Roomsche jeugd. Hij vertelde er uitvoerig over in Trouw.
Elke cultuur, land en regio heeft zo zijn eigen tradities, feesten en momenten van bezinning en herdenken.
Alleen Nederland kon bedenken dat je de jarige vorstin elke keer weer moest verrassen met een krentewegge, paraderende Studentenweerbaarheid en dansende dames uit de koloniën. Tradities zijn bijna altijd alles behalve oud, historisch of diep geworteld in de samenleving en cultuur, wat fanatici voor Zwarte Piet en Duindorpse vuren u ook op de mouw proberen te spelden.
Het wordt vast weer mooi: Prinsjesdag met z'n 'eeuwenoude' tradities.
Het wordt vast weer mooi. De Glazen Koets wordt toegejuicht op het Lange Voorhout. De nieuwe Senaatsvoorzitter Jan Anthonie Bruijn heeft geoefend op een ongedwongen 'Leve de Koning! Hoera! (3x)' en het SCP kan weer constateren: onze nationale identiteit wordt gevormd door tradities die mensen houvast en verbinding geven.
De helden van Europa zijn de mensen in Belarus. Nadat hun dictator voor de zoveelste maal op rij de verkiezingen liet vervalsen, zijn ze hun verzet tegen zijn bewind anders gaan organiseren, vormgeven en volhouden. Humor is daarbij een machtig wapen.
President van Belarus Aleksandr Loekasjenko kan geen kant meer op. De EU erkent zijn overwinning gewoon niet en Poetin laat hem spartelen. Dat er nu enige hoop is voor dit land, buur van een reeks EU-partners als Letland, Litouwen en Polen, is een onverwachte en verheugende opsteker voor ons allemaal.
Een van de leidende figuren in de Tweede Wereldoorlog was de Amerikaanse president Franklin Delano Roosevelt. Hij heeft het einde van de oorlog niet gehaald maar zich letterlijk doodgewerkt. Deze vijfde mei is een goede dag om hem te gedenken.
Op 12 april stierf 75 jaar geleden - voor velen volstrekt onverwacht - de belangrijkste staatsman van de twintigste eeuw, Franklin Delano Roosevelt. Hij was aan het werk in Warm Springs, het kuuroord in Georgia dat hij voor polioslachtoffers - zoals hijzelf - had laten bouwen. Terwijl hij brieven en stukken van zijn Witte Huis staf zat af te handelen, zei de butler dat lunch geserveerd ging worden.
Het waren opwindende tijden toen in 1989 de Muur viel. Maar wat moest er nu gebeuren?
Vroeg in een donderdagavond, dertig jaar geleden, kreeg ik een telefoontje. Iemand van het CDA had een spoeddingetje. Er was een uitwisseling met de zusterpartij in Berlijn en men wilde meer jongeren in de Hollandse delegatie, met kennis van de Duitse taal en politiek. Ja, het was kort dag, maar wilde ik niet even kijken of ik kon? Ik besloot de volgende ochtend - na een doorwaakte nacht voor de tv - onmiddellijk te vertrekken. Het was namelijk vrijdag 10 november 1989.
Een briljante Oost-Duitse jongedame mocht geen tolk worden. Ze werd uiteindelijk een van belangrijkste vrouwen in de Europese geschiedenis.
Angela Kasner was een onderzoeker bij de Akademie der Wissenschaften. Dat had ze te danken aan haar talent en niet aan haar afkomst. Integendeel. Haar vader was een dominee die vrijwillig verhuisde met zijn gezin vanuit de oude Hanzestad aan de Elbe naar de atheïstische dictatuur van de DDR, om een kleine plattelandsgemeente als voorganger te dienen.
In 1998 leek het duidelijk: het CDA had vier jaar niet geregeerd, ging de komende vier jaar ook niet regeren en zou er in de verdere toekomst waarschijnlijk niet meer toe doen. Het liep anders: in 2002 werd het CDA de grootste partij en bleef dat lange tijd. PG Kroeger verhaalt erover in een nieuw boek.
Steeds vaker vroegen mensen aan ‘partijhistoricus’ Pieter Gerrit Kroeger wanneer hij deel twee zou schrijven van zijn CDA-geschiedenis. Hij had immers al een boek over het CDA geschreven: De rogge staat er dun bij. Macht en verval van het CDA 1974-1998.
We mogen trots zijn op ons land en het verleden, maar sommige zaken willen we toch niet doorgeven aan komende generaties. We kunnen ons beter laten inspireren door de toekomst.
Vier jaar geleden hanteerde mijn partij – het CDA – de verkiezingsslogan: ‘voor het land dat we door willen geven’.
