Deze intense tijd waarin het coronavirus rondwaart, is een periode van collectieve rouw. Rouw in de zin van verlieservaring. Verlies van werk, zekerheid, gezondheid en sociale contacten.

Psychisch kwetsbare mensen worden extra hard geraakt door de coronacrisis. Als het erop aankomt en we kunnen echt niet meer verder, dan hebben we behoefte aan Iemand die ons draagt.

Prachtig, al die saamhorigheid. Maar hoeveel blijft daarvan over als we straks tot onze nek in de economische crisis zitten? Beter omgaan met de natuur zal er dan waarschijnlijk al helemaal niet in zitten.

De musea hebben hun fysieke deuren gesloten, ook als het al exposities had klaarstaan waaraan jaren voorbereiding voorafging. Gelukkig staan de virtuele deuren nu wagenwijd open.

Verpleeghuizen en woonzorgcentra zijn dicht voor bezoekers, vanwege de coronacrisis. Een hard gelag voor familieleden, die op allerlei manieren proberen toch contact met hun naasten te onderhouden.

Beademing bij corona is geen kleinigheid en de uitkomst is onzeker. Niet laten beademen is ook een mogelijkheid, legt Paul Lieverse uit. En ja, dan sterf je.

Tomáš Halík slaagt erin om precies in de confrontatie met de pijnlijke kanten van het leven de openheid voor God te vinden.

Optimisme kan heel vermoeiend zijn, onrealistisch als het is. De gedachten van Schopenhauer geven gezond tegengif.

Herdenken is het minste wat wij voor de doden kunnen doen, zeker voor de doden van de Tweede Wereldoorlog.

Psychiater Dirk de Wachter vertelt in zijn laatste boek een oud verhaal, maar het vindt gretig aftrek. Dat moet kerken aan het denken zetten.

Als jongen luisterde Johannes Leertouwer onder de tafel naar zijn vader als die speelde op zijn altviool. Nu hij zestig is, voert hij al enkele jaren de Matthäus Passion uit op bijzondere wijze: met slechts tien zangers, zonder dirigent en altijd in een kerk. "Deze muziek is gemáákt voor de kerk."

Begrippen als genade of vergeving worden weinig meer gebruikt. Hebben ze ons nog iets te zeggen?