De meeste mensen kunnen dan wel deugen, de overheid beschouwt mensen vaak als onbetrouwbaar. Die houding heeft geleid tot de problemen bij de Belastingdienst, maar ook tot verregaande bureaucratie bij de thuiszorg, en tot nog veel meer.
Het boek De meeste mensen deugen van Rutger Bregman won dit jaar de NS Publieksprijs. Dat gebeurde in dezelfde week dat de verhoren rond de kinderopvangtoeslag in het nieuws waren, dat het SCP-rapport uitkwam over de stagnatie van de ondersteuning van kwetsbare burgers, dat Jos de Blok een tweet plaatste over het toppunt van bureaucratie uit de pilot cliëntprofielen voor de wijkverpleging, en dat ik zelf werd gevraagd om voor een bestuurlijke startbijeenkomst van de transformatieweek Haaglanden iets te komen vertellen over mijn proefschrift Anders Kijken.
Het beeld van de ambtenaar behoeft bijstelling, betoogt Janny Bakker-Klein.
Gemeenten hebben sinds de decentralisaties in 2015 meer verantwoordelijkheid gekregen voor passende ondersteuning aan inwoners in kwetsbare situaties. Sindsdien is de kritiek op gemeenten toegenomen, niet alleen in de media, maar ook bij het Rijk. Hoewel uit diverse onderzoeken naar voren komt dat inwoners zich in het algemeen door hun gemeente goed geholpen voelen, blijft het wantrouwen in de uitvoeringspraktijk onverminderd groot.
Er zijn duizenden dakloze jongeren en ze hebben nog veel meer problemen dan alleen geen dak boven hun hoofd. Nee, je kunt niet iedereen helpen. Maar voor die ene die je wel helpt, kun je alle verschil van de wereld maken.
In de afgelopen week werd ik er door Facebook aan herinnerd dat ik een paar jaar geleden een filmpje had gedeeld over een man die op het strand aangespoelde zeesterren terugbracht naar de zee. Er lagen honderden zeesterren op het strand als gevolg van de wisseling van eb en vloed.
Denken we vanuit het systeem of vanuit de mens? Het kerstverhaal draait ons perspectief verfrissend om.
Op 4 december verdedigde ik aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam mijn proefschrift met de titel: Anders kijken. Een zoektocht naar responsiviteit in het sociaal domein.
Schulden kunnen als een molensteen om je nek hangen. En dan helpt het niet als deurwaarders hun tarieven met 16 procent mogen verhogen.
In de afgelopen week vertelde een interventiespecialist mij het verhaal van een man die in zijn jeugd bij de handel in drugs betrokken was geraakt. Hij was destijds een gemakkelijke prooi voor mensen die misbruik maakten van zijn beperkte verstandelijke vermogens en zijn wens om ‘erbij te horen’.
Werken met behoud van uitkering of een echte baan hebben, maakt administratief gezien voor de gemeente niet uit. Maar voor de mensen waar het om gaat, doet het er wel degelijk toe.
In 2014 stelde een beleidsadviseur van de gemeente Huizen (waar ik tot 2018 wethouder was) voor om ‘basisbanen’ in te stellen. Het idee sprak mij aan.
Natuurlijk zijn de maatregelen om overlijden aan Covid-19 te voorkomen heel noodzakelijk. Maar eenzaamheid is ook dodelijk, en dat gegeven lijkt nu ondergesneeuwd.
Het lijkt alweer heel lang geleden dat ik her en der in het land presentaties hield over het thema eenzaamheid. Maar de laatste keer dat ik dat deed was in januari 2020, toen nog niemand van ons enig idee had dat onze samenleving in enkele weken tijd zo drastisch zou gaan veranderen.
'Janny, je vraagt nooit eens hoe het voor mij voelt.' Die opmerking betekende een nieuwe start als jobmaatje.
In mijn tijd als wethouder kwam ik in aanraking met de stichting ReconnAct. Deze stichting werft en begeleidt zogenaamde ‘jobmaatjes’: mensen met een relevant professioneel netwerk, die bereid zijn om wekelijks een uur van hun tijd in te zetten om een werkzoekende te helpen bij het vinden van een baan.
Mensen met psychische problemen zijn lang niet altijd gebaat met lange gesprekken en verstandige adviezen. In plaats daarvan zou de hulpverlener beter moeten aangesloten bij de leefwereld van zijn cliënt. Wat wil die zelf graag bijdragen?
Sinds het begin van de coronacrisis neemt de vraag naar zorg en ondersteuning voor mensen met psychische kwetsbaarheid toe. In een artikel van prof. Guus Schrijvers - en een interview daarover met Bert van der Hoek, directeur van het Trimbos Instituut - wordt uiteengezet hoe dat komt, Ook worden er vijf hoofdlijnen onderscheiden om de oorzaken van de toenemende vraag naar de GGZ (geestelijke gezondheidszorg) aan te pakken.
We zijn goed in staat ons in een ander te verplaatsen, maar wel vooral op abstract niveau. Het gaat schuren als individuen met een andere achtergrond of andere waarden en normen een beroep op ons doen.
In mijn vakantie kwam ik terecht in Palermo, de hoofdstad van het eiland Sicilië. Slenterend langs de vele bezienswaardigheden werd ik daar aangesproken door een bedelaar. Hij stak zijn hand naar mij uit en vroeg beleefd om geld.
Roxanne van Iperen beschrijft in haar boek 't Hooge Nest' wat er kan gebeuren als mensen op een hoop worden gegooid en als de vijand worden bestempeld. Pas op voor de glijdende schaal die ons brengt waar we niet willen zijn.
Ik ben geboren en getogen in de naoorlogse Zeeheldenwijk in Huizen, aan de rand van de Naarder Eng. Als kind speelde ik daar in het bos achter een groot somber huis, met de naam ’t Hooge Nest. Het is het huis waar Roxane van Iperen vorig jaar haar gelijknamige boek over schreef.
Niet alleen Johannes de Doper riep in de woestijn. Veel mensen roepen daar nog steeds, vanuit hun woestijn van achterstelling en isolement.
In februari 2009 was ik twaalf en een half jaar getrouwd met mijn man Frank. We vierden het samen in de Sinaï-woestijn en we brachten één nacht door in ons tentje op de top van de berg Sinaï.
Waarom voelen wij zo weinig compassie voor mensen die er in hun leven een zooitje van hebben gemaakt?
Sinds de rechter de uitspraak deed dat Nederland zich moet inspannen om 56 Nederlandse kinderen uit de kampen in Noord Syrië terug te halen, is de discussie in de media en in de politiek hierover weer losgebarsten.
Mantelzorg geven, schulden hebben, van dagbesteding afhankelijk zijn, het is allemaal al lastig genoeg. En daar komt nu nog de coronacrisis bij.
Het woord ‘ongekend’ is zeer van toepassing op 2020. We zijn in een ongekende situatie terecht gekomen en er worden ongekende maatregelen genomen, die een ongekend aantal Nederlanders raken.
Zorgmedewerkers moeten hun werk doen met een heel pakket aan regels, dat door corona nog eens werd uitgebreid. Maar de zorg wordt er niet per se beter van. Gelukkig kunnen veiligheid en menselijkheid prima samengaan.
In een verpleeghuis bij mij in de buurt werd in april van dit jaar een oude dame opgenomen. Thuis wonen was niet meer verantwoord.
Je kunt op verschillende manieren eenzaam zijn. Verlatenheid is er een van, en die kunnen andere mensen gelukkig verhelpen.
Sinds het begin van de coronacrisis werk ik in het kader van ‘extra handen voor de zorg’ in de weekenden in diverse verpleeghuizen. Zo komt mijn opleiding tot A-verpleegkundige toch nog van pas. Hoewel mijn BIG-registratie is verlopen, heb ik als ‘verzorgende’ meer dan genoeg werk. Ik geniet van de ontmoetingen met de verpleeghuisbewoners, mensen met unieke persoonlijke levensverhalen. Maar er is ook veel verdriet, frustratie en eenzaamheid.
