Fijn dat we er financieel op vooruitgaan. Maar verbondenheid en aandacht voor elkaar wordt niet uitgedrukt in koopkrachtplaatjes.
Het is vaste prik: medio augustus presenteert het Centraal Planbureau de koopkrachtplaatjes. De rekenmeesters van het Planbureau hebben becijferd of de lonen en prijzen in het komende jaar zullen stijgen (of niet). Op basis daarvan wordt de koopkracht berekend en komt het kabinet met maatregelen om de koopkracht te verbeteren.
De culturele sector wordt hard geraakt in deze crisis. En bovendien wordt duidelijk hoe gammel de sector financieel in elkaar zit, met korte contractjes, schijnconstructies en noodgedwongen zzp'erschap.
Toen ik besloot om kunstgeschiedenis te gaan studeren, vonden mijn ouders dat niet een voor de hand liggende keuze. Als boerenzoon en -dochter hadden ze mij praktisch opgevoed met het idee om later de ‘handen uit de mouwen’ te steken. Culturele en kunstzinnige beschouwingen zaten zeker niet in het vocabulaire van ons gezin.
Er zijn verschillende manieren om om te gaan met tegenslag. De manier van Edith Eger is om te zoeken naar een geschenk dat ze kan uitpakken. En dat zit vaak in kleine dingen.
Onlangs zag ik een interview van Jacobine Geel met Edith Eva Eger, een 93-jarige vrouw, Auschwitz-overlevende, psychotherapeut en auteur van het boek De Keuze.
Op 22 september wordt het wetsontwerp behandeld waarin geregeld wordt dat Nederlandse gebarentaal een officiële Nederlandse taal wordt. En dat zal tijd worden.
Het is een feestelijk moment. Het eerste debat na het politieke reces gaat over de juridische erkenning van Nederlandse gebarentaal. Doven en slechthorenden die afhankelijk zijn van deze taal hebben hier dertig jaar lang voor gestreden.
Alles moet groot, groter, grootst. Maar het is slecht voor de samenleving, voor het milieu en voor onszelf.
Normaal gesproken ga ik naar het Mauritshuis om de kunstcollectie te bewonderen. Deze dag ga ik hier echter samen met andere Kamerleden in gesprek met Geert Noels. Hij is econoom en schrijver van het boek Gigantisme: van too big to fail naar trager, kleiner en menselijker.
Als de Schepper van zijn schepselen houdt, wie zijn wij dan om hen af te wijzen om hoe ze zijn geschapen?
Psalm 8 is de echo van Genesis 26, waar staat dat God mensen naar zijn evenbeeld heeft geschapen. Het is niet iets waar ik elke dag bij stilsta, maar wel iets wat mij elke keer weer stil maakt.
Het lijkt misschien anders, maar je leven is niet in te delen in emoticons. En je bent meer dan je Facebookaccount.
Op de labels van theezakjes van een oer-Hollands thee-merk staan sinds een tijdje vragen voor een goed gesprek. ‘Welke dag van het jaar vind je het leukste?’ Of dieper: ‘wie heeft het meeste invloed op jouw leven gehad?’ Kennelijk hebben ook andere gezinnen behoefte om aan de ontbijttafel niet op de schermen van mobiele telefoons te turen.
Over je naderende dood spreken is een goed idee, maar euthanasie is niet hetzelfde als de regie in handen houden.
Er zijn van die onderwerpen die je niet makkelijk aansnijdt bij een verjaardagsfeestje of een familiereünie. De dood is er daar een van. Het voelt ongemakkelijk om te praten over iets dat we het liefst zo ver mogelijk vooruit schuiven. Ook al weten we zeker dat de dood voor ons allemaal het zekere perspectief is.
Het is 5.45 uur als ik de auto voor de deur parkeer. Thuis na een lange dag werken, de laatste dag voor het reces. Die laatste vergaderdag is altijd hectisch.
In de afgelopen weken zijn talloze onderwerpen besproken en op die laatste dag voor het reces is er de mogelijkheid om daarover moties in te dienen. Het ene korte debat volgt het andere in snel tempo. De stemmingslijst wordt almaar langer.
Het gaat lang duren voor we ons oude, normale leven weer kunnen oppakken. De vraag is wel hoe normaal dat leven eigenlijk was. Willen we weer terug naar de luchtvervuiling en de stress?
En toen bleek het leven toch niet zo maakbaar als we dachten. We zijn de grip erop verloren. Nooit hebben we dit eerder meegemaakt. En hoe lang het gaat duren, weet niemand.
Boeren moeten duurzamer gaan werken en dat lukt velen ook. Maar het gaat bepaald niet vanzelf.
Op vrijdagochtend zit ik met een kop koffie aan de keukentafel van Jeroen en Gusta van der Kooij. Zij zijn de eigenaar van Hoeve Rust-hoff, een biologisch rundveebedrijf (melk en vlees) in Maasland.
De stikstofcrisis is ons aller probleem, niet alleen van de boeren en de bouw.
Ons land heeft te maken met een stikstofcrisis. Niemand had ervan gehoord en nu kun je geen krant openslaan of het gaat erover. Heel gek is dat niet. Jarenlang heeft Nederland geprobeerd met het zogenaamde Programma Aanpak Stikstof (PAS) economie en ecologie met elkaar in evenwicht te brengen. Het leek te mooi om waar te zijn en dat is ook gebleken. Niet voor niets heeft de rechter er een streep door gezet.
Het is een hard gelag maar als wij niet uit onszelf zoveel mogelijk thuis blijven, moet de overheid het ons maar opleggen. Gelukkig is er met alle onzekerheden wel een grote zekerheid: het wordt Kerst, God komt naar ons toe.
Het is bijna zes uur, de straten zijn donker. Winkeliers doven de lichten en sluiten de boel. Over ruim een uur zal Mark Rutte bekend maken dat het hele land in een lockdown gaat. Als het zover is, hoor ik vanuit mijn werkkamer de mensen buiten joelen alsof er geen virus is.
‘Nieuwe bril? Staat je goed!’ ‘Ik heb heerlijk gegeten, waar heb je dat recept gevonden?’ Kun je je de laatste keer herinneren dat je een complimentje hebt gekregen?
Soms kan het ongemakkelijk voelen, omdat je ineens in de belangstelling staat. Een compliment aanvaarden is zo makkelijk nog niet. Maar dat geldt ook voor een complimentje geven. Misschien iets in onze calvinistische volksaard?
