Zijn we niet te selectief solidair?
Op mijn vorige opiniestuk voor Het Goede Leven en het daaropvolgende interview met Quote en de doorplaatsingen op mijn Linkedin pagina, heb ik heel veel reacties ontvangen. Zeer velen waren het met mij eens, een klein gedeelte was het oneens en zocht de discussie op. Een enkeling uitte zich grof en op de man.
De opinie die ik op verschillende plekken uitdroeg, omvat primair de gedachte dat er een discussie mogelijk moet zijn over de vraag of de huidige maatregelen tegen het coronavirus de economie niet dermate schaden dat het medicijn schadelijker zal blijken dan de kwaal. En deze discussie dient niet plat te worden geslagen vanuit een ethisch superioriteitsgevoel dat diegene die dit zegt, altijd geld boven mensenlevens zou stellen.
Ik ben van mening dat senioren en zieken maximaal moeten worden geïsoleerd en dat we het maatschappelijke en economische leven zo veel als mogelijk moeten laten doorgaan
Daarnaast uitte ik ook mijn mening over het huidige beleid in vele delen van Europa, dat in mijn ogen disproportioneel is. Ik ben van mening dat senioren en zieken maximaal moeten worden geïsoleerd en dat we het maatschappelijke en economische leven zo veel als mogelijk moet laten doorgaan. Deze mening wordt overigens niet alleen door verschillende economen gedeeld, maar ook door bijvoorbeeld psychologen en artsen.
Onder controle
Sinds de crisis en de sluiting van de scholen, heb ik bijna dagelijks contact met een arts die werkzaam is in een groot ziekenhuis in Brabant en een arts die werkzaam is in een universitair hospitaal in de Randstad. Eigenlijk wordt mij iedere keer hetzelfde beeld door hen geschetst: ‘het is druk, maar we hebben het onder controle’.
De hysterie zit mijn inziens met name bij de media. En ook bij sommige virologen lijkt een overreactie plaats te vinden. Deze laatste groep begrijp ik, want puur objectief gezien zullen ze vast gelijk hebben dat een totale lockdown voor de korte termijn zal helpen in het tegengaan van de verspreiding van het virus.
Door deze artsen wordt mij iedere keer hetzelfde beeld geschetst: 'het is druk, maar we hebben het onder controle'.
Ook de ophef over het feit dat er aan senioren of mensen met onderliggende kwaal op doordringende wijze wordt gevraagd of ze zeker weten dat ze een ziekenhuis of IC opname willen, is vreemd. Dit wordt namelijk altijd al gedaan, ook in niet-corona tijden. Simpelweg omdat het vaak niet zal helpen en het juist onnodig lijden kan betekenen.
Mijn oom is achter in de tachtig, heeft darmkanker en zal hier niet van genezen. Als de coronacrisis voorbij is en hij een doorsnee griep of andere complicatie krijgt, zal een dienstdoende arts exact hetzelfde doen.
Mensenleven of economie?
Solidariteit is een regelmatig voorkomend woord in de reacties die ik ontving. De dramatische gevolgen voor de economie worden door velen ook nog als iets heel plastisch ervaren. Iets wat ondernemers en ‘de rijken’ zal treffen.
Het dramatische is echter dat het juist de arbeiders, werklozen, pensioengerechtigden, vluchtelingen, jongeren in een bedreigende leefomgeving en kinderen met een leerachterstand zal treffen. Waar is juist de solidariteit met die groepen?
En dan hebben we het nog niet eens over de gigantische terugloop van inkomsten bij de charitatieve en culturele instellingen. En ja, ook de milieuclubs kunnen hun uitgaven beter maar vast tegen het licht gaan houden. De Green Deal van de heer Timmermans? Nog nooit zal uitstel zo dicht bij afstel in de buurt gaan komen.
Wellicht zal wederom hoon mij ten deel gaan vallen. Soms grof en direct, maar vast ook onderbouwd. Maar die onderbouwingen worden ook bijna continu vanuit een ethisch superioriteitsgevoel gebezigd. Waarom blijft een grote groep toch zo hangen in het gedachtegoed dat het nu een keuze is tussen economie of mensenlevens? Die keuze is er helemaal niet. We moeten altijd voor mensenlevens gaan. Maar niet alleen die van vandaag, maar juist ook die van morgen.
Waarom blijft een grote groep toch zo hangen in het gedachtegoed dat het nu een keuze is tussen economie of mensenlevens? Die keuze is er helemaal niet
Een opiniemaker stelde op Twitter: ‘het gaat nu om mijn ouders van 80+, even niet om de millennials’. Daarmee verwoordt hij ongetwijfeld de gedachten van een grote groep, maar het verdrietige is dat het niet de millennials zijn die het hardst worden geraakt.
Het is dat gezin in Amsterdam-Zuidoost waar vader op Schiphol bij de bagageafhandeling werkt, moeder in een hotel in het centrum werkt en de kinderen een leerachterstand hebben. Zulke gezinnen zullen het hardst getroffen worden. Over deze gezinnen maak ik mij het meest zorgen.
Maarten de Gruyter komt uit ’s-Hertogenbosch, is vastgoedondernemer in Amsterdam en belijdend katholiek
