Welkom op het vaccinatiefeest van de huisarts!
In mijn dorp Swifterbant staan drie belangrijke, jaarlijks terugkerende feesten op het programma. In volgorde van belangrijkheid noem ik de lente- en de najaarskermis. De derde plaats - ik schrijf het met trots - wordt ingenomen door de jaarlijkse griepcampagne van ons huisartsencollectief.
Dit feest laat steeds het zelfde beeld zien. Al voor aanvang staat er een forse rij van vrolijk pratende mensen te wachten op het startschot. Twintig minuten nadat dat startschot is gevallen, heeft de rij zich opgelost en stroomt het aantal dorpsgenoten dat zich wil laten vaccineren nog twee uur door.
Een topjaar voor dit festijn was 2009. Vanwege de Mexicaanse griep moest er een tweede vaccinatieronde plaatsvinden.
Al voor aanvang staat er een forse rij van vrolijk pratende mensen te wachten op het startschot
Uit puur enthousiasme besloot het plaatselijke piratenkoor de avond met een concert op te vrolijken. Onder begeleiding van zeemansliederen liepen de voor vaccinatie in aanmerking komende mensen met ontblote bovenarmen hun toch iets pijnlijke lot tegemoet. In andere jaren gaven sport- en bewegingscoaches acte de présence, met als doel een gezonde levensstijl te bevorderen.
Dit jaar was dat anders, zoals bijna alles dit jaar anders is. De focus lag niet meer op voorlichting of vermaak, maar op het bewaren van afstand, het vermijden van rijvorming en de snelheid van doorstroming.
Met de nauwkeurigheid van een lopende band werden routes uitgezet en stromen van elkaar gescheiden. De doorstromingssnelheid werd tot een maximum opgevoerd. Dit alles om besmettingen te voorkomen. Een bijna bedrijfsmatige aanpak van een anders zo los en vrolijk gebeuren.
Maar het lukte. Geen rijen, goede onderlinge afstand en tevreden patiënten, die er toch wel tegenop hadden gezien zich in deze publiekssessie te storten in deze tijden van pandemie. Ik was opgelucht, want eerlijk is eerlijk, coronarisico’s lopen tijdens een vaccinatiecampagne bij de huisarts, dat is wel het laatste wat je wilt.
We hebben jaren achter de rug waarin het moto was: ‘steeds meer, steeds vaker en steeds sneller’. Dit jaar stond opeens ‘minder vaak, minder snel’ op het menu en werd persoonlijke beperking weer een deugd.
De huisartspraktijken moesten zich beperken in hun toegankelijkheid. Er was minder ruimte voor fysiek contact. We moesten een strengere poortwachter zijn. We verleenden meer zorg die anders in ziekenhuizen zou worden geboden. We moesten meer improviseren en meer organiseren.
We hebben jaren achter de rug waarin het moto was: ‘steeds meer, steeds vaker en steeds sneller’. Dit jaar was het opeens ‘minder vaak, minder snel’
Het heeft ons ook veel opgeleverd. Zo bieden we nu een deel van de diensten digitaal aan, tot genoegen van een deel van onze patiëntenpopulatie. Ook trekken we meer tijd uit voor patiënten met ernstige problematiek, wat beslist positief te noemen is. Daar staat dan wel tegenover dat die ruimte gecreëerd is doordat we op de rem zijn gaan staan voor patiënten met niet-urgente aandoeningen.
Dat die rem er binnenkort vanaf kan, en de huisartsen gaan meewerken aan de Covid-19-vaccinatie, geeft een nieuwe impuls aan ons nu wat ingehouden bestaan. Gesterkt door de ervaringen met de laatste griepvaccinatie zien we dat met vertrouwen tegemoet. We zullen een muzikale opname van het piratenkoor draaien: ‘Het feest kan beginnen.’
Berend Jansen is huisarts in Swifterbant
Wil de echte fundamentalist nu opstaan?
Fundamentalisten zijn bekrompen, onverdraagzaam en fanatiek. Het liefst willen ze de samenleving hun ideeën opleggen. Maar wanneer ben je eigenlijk een fundamentalist?
