‘Geen tijd’, heb ik mezelf heel lang voorgehouden. Maar dat is zelfbedrog. Er is iets anders aan de hand. Iets alarmerends: mijn spanningsboog is ernstig ingekrompen. Zo erg, dat concentratie op Een Boek een opgave is geworden. 

Mijn brein veranderde. Van een herkauwende langlezer werd ik een informatiegrazer

Ooit, ergens nadat ik leerde lezen, ging er een wereld voor mij open. Een oneindige, wonderlijke wereld vol fantasie, werkelijkheidsweergaven, visies en visioenen. Jarenlang kon ik niet ophouden met lezen. School, studie en werk gaven mijn letterhonger alle ruimte.  

Toen kwam er ander werk. Met een e-mailbox als dagelijkse opgave en Twitter als noodzakelijke informatievoorziening. En een stroom notities als onmisbare input.  

Mijn brein veranderde. Van een herkauwende langlezer werd ik een informatiegrazer. In vakanties deed ik nog moedige pogingen. De dikke pil Grand Hotel Europa kreeg ik uit, zij het in anderhalf jaar en in etappes. 

Lees ook: Trek de stekker eens uit Twitter en Facebook

Na de overdosis Amerikaanse verkiezingen op sociale media realiseerde ik mij: dit moet anders. Want ik mis het, het plezier van de oneindige verhalen. De onderdompeling in een nieuwe omgeving als je gegrepen wordt door wat je leest.  

Tijd dus voor een digitaal dieet. Ik neem tot mij wat nodig is en baken schermtijd af. Het blijkt geduld te vergen. Een verschrompelde spanningsboog komt maar langzaam weer op lengte. Maar wat een beloning!  

Judas van Amos Oz is prachtig. Liever dier dan mens van Pieter van Os beklemmend en noodzakelijk. En voor mij ook wat onmisbare, ontregelende kinderpoëzie, van Eduard van de Vendel: Wat je moet doen als je over een nijlpaard struikelt. Gedichten waar je wat aan hebt.  

Inderdaad. Heerlijk.   

Ruth Peetoom is uitgever bij NDC mediagroep 

Ode aan de boekenkast

Geen film of tv-serie haalt het bij het boek. Het boek moet gekoesterd worden, een ereplaats krijgen. Misschien gaan ook jongeren dan wel weer meer lezen.