Ik ben best bereid een beetje door deze dadendrang heen te prikken. Immers, het enige dat tot nu toe gehalveerd is, is D66 zelf. In de peilingen. Maar wanneer de agenda zaken voorstaat als absolute vrijheid op het gebied van drugs, abortus, en zelfdoding word ik boos. 

Dat zijn principiële kwesties die gevoelig liggen, terwijl de coalitie het komend jaar veel kan bereiken op het gebied van de woningmarkt, de arbeidsmarkt en een pensioenstelsel dat goed is voor jongeren en ouderen. 

Nee, de vrijzinnig liberalen draaien liever haar progressieve bandje af voor extra zendtijd. Wat consequent daarin voorop staat is een doorgeslagen autonomie-moraal. We bepalen te allen tijde zelf of we drugs gebruiken, abortus plegen of sterven. 

Ik geloof niet in die volledig rationele autonome mens. Net zoals ik twijfel aan de maakbaarheid van het leven. Wellicht dat dit mij is ingegeven door mijn christelijke opvoeding. Echter, feiten maken het ook duidelijk. Wie rationeel is stapt immers niet met drank of lachgas achter het stuur. 

In een tijd van toenemende individualisering, globalisering, maakbaarheidsdenken en autonomie mag christelijke politiek zich wat mij betreft onderscheiden door het beschermen van kwetsbaarheid en menselijke waardigheid. 

Ook een nieuwe groep populaire psychiaters en filosofen, zoals Damiaan Denys en Dirk de Wachter, verzetten zich tegen deze autonomie-moraal. Ingegeven door hun praktijk waar ze zien hoe mensen aan het autonome maakbaarheidsideaal ten onder gaan, verzetten zij zich tegen deze tendens. Regelmatig in gesprek met mensen in burn-outs, een groep die drastisch groeit, zegt de Wachter het volgende:

“Je mag trots zijn op de dingen die je hebt gerealiseerd met hard werken, maar de kunst van het leven bestaat erin ook een beetje ongelukkig te zijn.” 

Jetten kan alvast oefenen in ongelukkig zijn. In het wielrennen wint de vroege vlucht het zelden. Het peloton haalt de vluchters bijna altijd in, wetend dat wie zijn autonomie opgeeft uiteindelijk sneller gaat.