Vertrouwen in het kind
Met goede wil en vertrouwen in elkaar kom je ook op school een heel eind. Soms blijkt pas jaren later hóe ver.
Een lange slungel staat wat onhandig tegenover me, naast zijn ouders. Toevallig kom ik ze tegen in het winkelcentrum en direct gaan mijn gedachten terug in de tijd.
Thijs was een leerling op een van de basisscholen waarvoor ik verantwoordelijk was. Hij kreeg een diagnose in het autistisch spectrum, waar toen nog weinig over bekend was. Totdat we ontdekten wat de gevolgen konden zijn: tijdens een gymles was Thijs zo kwaad geworden, dat hij een klasgenoot een zet gaf. Die viel tegen de korfbalpaal, die daardoor in het gezicht van een meisje terechtkwam. Een bloedende snee naast het oog was het gevolg.
De schrik zat er goed in en de school riep de ouders van de klas van Thijs op een avond bij elkaar. Centraal stond de vraag of hun kinderen wel veilig waren. Een ouderpaar was ervan overtuigd wat er met Thijs moest gebeuren: zo snel mogelijk van school af en naar een speciale basisschool. Het was tenslotte hún dochter, betoogde de moeder emotioneel, die voor hetzelfde geld wel blind aan haar oog had kunnen raken door de razernij van Thijs.
De school vertelde welke maatregelen er ondertussen al met de ouders waren afgesproken. Thijs wordt steeds door zijn vader of moeder naar school gebracht of opgehaald. Een van hen is altijd aanwezig tijdens gymlessen of bijzondere activiteiten. Als er een andere leerkracht voor de klas staat dan normaal, dan laat de school dat tijdig weten zodat Thijs van tevoren op de hoogte is. Nog een aantal maatregelen boden zoveel mogelijk vaste structuur.
Het ouderpaar bleef bezorgd. Op enig moment zei ik, dat de kinderen in deze klas door alle aandacht en maatregelen veiliger waren dan in veel andere klassen. Er kan immers altijd iets gebeuren.
De stemming sloeg om. De ouders van Thijs voelden zich gesteund. Andere ouders leefden met hen mee. Bij mij sloeg de onzekerheid toe: Wat had ik gezegd? Stel dat Thijs over een paar dagen weer woedend zou worden?
Maar nu staat hij daar. Ruim in de twintig. Zijn vader doet het woord voor hem, want gemakkelijk praten is nog steeds niet aan hem besteed. Trots vertellen zijn ouders dat Thijs onlangs cum laude is geslaagd voor wiskunde aan de universiteit. Een blik van verstandhouding bevestigt wat we allemaal weten, namelijk dat het verschil voor Thijs is gemaakt op die ene ouderavond.
Na deze ontmoeting koop ik een broodje bij de plaatselijke bakker en word daar geholpen door de destijds zo bezorgde moeder. Het is haar dochter heel goed gegaan. Ik weet niet of zij nog wel eens aan die avond denkt, maar het valt me op dat ze me altijd met warmte gedag zegt als ik de winkel weer verlaat.
Dick den Bakker is gespecialiseerd in de identiteit van het christelijk onderwijs
(Thijs en zijn ouders hebben toestemming gegeven voor publicatie)