Vakantie in eigen land
Wordt het na veertig jaar vakantie in Nederland niet eens tijd om naar huis te gaan?
De zomervakantie was in aantocht. Vele vrienden en collega’s hadden het over hun vakantieplannen. Ook ik kreeg regelmatig de vraag waar ik naartoe zou gaan. Voor de grap zei ik dan: ,,Ik ben al veertig jaar op vakantie, ik moet wel een keer naar huis!” Daar wordt altijd smakelijk om gelachen.
Een andere vraag die ik ook vaak krijg voorgelegd, is of ik een keuze kan maken tussen Suriname, mijn geboorteland en Nederland, waar ik gevormd en opgegroeid ben. Ik leg dan uit dat ik Suriname zie als mijn Moederland en Nederland als mijn Vaderland. En tussen je Ma en Pa kun je nu eenmaal niet kiezen. Je houdt van beiden evenveel en je kunt ook niet zonder ze.
Op 7 augustus 1979 kwam ik met mijn broertje Robby naar Nederland. Wij hadden allebei onze mulo/mavo afgemaakt in ons mooie rijstdistrict Nickerie in Suriname. We waren allebei leergierig, dus we wilden doorleren. Onze moeder had hierop de grootste invloed. Onze pa vond het ook belangrijk, maar had liever dat wij naar de hoofdstad Paramaribo gingen, dus wel in Suriname bleven. Maar onze voorkeur ging uit naar Nederland. Onze oudste zus woonde er al, in Utrecht.
Eenmaal in Nederland, was het wel even wennen. Met name aan het weer. Maar met wat kledingtips van onze zus, viel dat ook weer mee. Op de middelbare school was de studie goed te volgen. Vrienden waren snel gemaakt en ik leerde ook vrienden kennen die iedere zondag naar de kerk gingen. Ik mocht mee en ontdekte als jonge hindoe dat er veel overeenkomsten waren. Dat vond ik een mooie ervaring. Ik werd getriggerd om mijn eigen geloof van een andere kant te bekijken. Dit gaf mij weer aanknopingspunten om anderen beter te begrijpen. Hier ben ik dan ook mee doorgaan. Ik ben nu actief in Utrecht in een initiatief van mensen uit alle geloven om meer en meer activiteiten op te zetten om diverse geloven te verbinden en elkaar te laten ontmoeten. Hier word ik gelukkig van.
Uit tal van onderzoeken komt naar voren dat mensen zich zeer gelukkig voelen in Nederland. Daar ben ik het helemaal mee eens. Kijk eens naar onze vrijheden, zo’n belangrijk goed. Je mag met respect voor de ander je mening uiten. Ik omarm vooral de dialoog, elkaar eerlijk kunnen vertellen hoe je zaken voor je ziet en uit kunnen leggen waarom je het zo beleeft. Je religie en je herkomst mag je hier uiten. Natuurlijk zijn er regels en afspraken. Als wij ons daar aan houden en anderen niet beledigen is het leven mooi.
Terugkijkend op meer dan veertig jaar, heb ik absoluut geen spijt van mijn komst naar Nederland. Ik ben een dankbaar en tevreden mens. Door mijn studie heb ik mijn leven opgebouwd, ik ben gelukkig en voel mij zeer wel in onze mooie stad Utrecht. Ik hoef dan ook niet altijd naar het buitenland. Mahatma Gandhi zei: ,,Waar je je gelukkig voelt, daar is je thuis.” Zo is het.
Radj Ramcharan is projectleider bij de Stichting Lezen en Schrijven.