Slachtoffers van de lockdown
De lockdown werkt prima om besmettingen met Covid-19 te voorkomen. Er zijn echter ook andere gevolgen. Het isolement kan mensen die het toch al zwaar hebben net over de rand duwen.
Hantes-Wihéries is een plaatsje dat tot voor kort niemand iets zei. Het landelijke dorpje, omgeven door weilanden, ligt tussen de rivier de Samber en de Franse grens. Dat het plots in alle Belgische kranten verscheen, is te wijten aan een tragisch voorval.
Het huis aan de Rue du Jeu de Baille heeft zo op het eerste gezicht niets bijzonders. Het is het prototype van een Belgisch huis: rode baksteen, witgeschilderde zijgevel en dakpannen van leisteen waarop mos en onkruid welig tieren. Over het dak ligt een ladder.
Maar wie beter kijkt, ziet de knuffelbeesten voor de voordeur liggen. In dit huis is het, dat op de laatste dag van juni een schreeuw klonk. Niet veel later stonden er politieauto’s en een ambulance op de oprit. De vader van het gezin, nietsvermoedend teruggekeerd van zijn werk bij de groenvoorziening, was gestuit op een drama. Echtgenote en zoon Thibald (9) konden net op tijd met gillende sirenes naar het ziekenhuis worden afgevoerd.
Een familiedrama noemen ze zoiets. “Ik had me nooit kunnen voorstellen dat ze zoiets zou doen”, huilt een buurvrouw. En de burgemeester, die het gezin persoonlijk kent, zegt dat de jonge moeder leed onder schuldgevoelens door een abortus. Ze was lerares geweest op plaatselijke scholen, maar had haar beroep sinds de geboorte van de jongste niet meer uitgeoefend. Toen kwam de lockdown.
Omwonenden hadden de indruk dat de jonge moeder niet goed in haar vel zat. Ze kwam niet meer buiten, zelfs toen de scholen heropenden bleef de voordeur gesloten
“Ze verdroeg de lockdown niet goed”, weet de burgemeester. Ook omwonenden hadden de indruk dat de jonge moeder niet goed in haar vel zat. Ze kwam niet meer buiten, zelfs toen de scholen heropenden bleef de voordeur gesloten. Toch was dat voor de omgeving geen reden tot zorg, want de jonge moeder had aangegeven haar kinderen thuisonderwijs te zullen geven. Ze leefde voor haar drie oogappeltjes. Vooral zij en de jongste van 22 maanden waren onafscheidelijk.
Op die laatste dag van juni moet er iets geknapt zijn. Hoe het kon gebeuren, blijft voor de hele wereld een raadsel. Misschien dat Thibald het op een dag zal kunnen navertellen. Zeker is dat die dinsdag voor altijd in zijn geheugen gegrift zal staan.
Boven het zielloze huisje nabij de Franse grens pakten donkere wolken samen. Orphée, mama’s oogappeltje, kreeg er haar laatste badje. Ook voor Cérès (7) kwam alle hulp te laat. Ze stierven als slachtoffers van een lockdown die de voordeur voorgoed in het slot deed vallen.
Kelly Keasberry is theoloog, masterstudent Journalistiek en redacteur van tijdschrift Tertio