Op de dag dat Sint arriveerde, kon ik dat twee keer meemaken. Eerst live, om de hoek. Als ik daarna snel op mijn fietsje naar huis reed, kon ik het op televisie nog eens meemaken. Dan stonden er ineens aanzienlijk meer mensen langs de kant van de weg. De boot zag er ook heel anders uit. Maar ach, ik geloofde.

Op Sinterklaasavond zaten mijn ouders met hun vier zonen in het schemerdonker in de woonkamer, in afwachting van de komst van enkele grote jute zakken met daarin heel veel cadeaus en een enkel gedicht. Mijn vader moest – elk jaar – nog even naar de wc en net dán werd er hard geklopt op het raam. Wij renden naar de voordeur en stelden geen vragen. Want ach, wij geloofden.

We zijn vijftig jaar verder. Mijn vader viert al jaren Sinterklaas in de hemel en mijn moeder zegt genoeg Sinterklazen gezien te hebben in haar leven. Zelf vier ik het nog ieder jaar braaf, met mijn vrouw, onze drie bijna twintigers en de hond. Nog steeds met jute zakken en gedichten. Nu ben ik degene die op de ramen klopt, iedereen weet dat inmiddels. Ze gunnen het mij dat gekke gedrag. Want ze weten: daar gelooft hij nog in.

Hoe zullen zij ooit Sinterklaas vieren? Als ik er niet meer ben? Gaat Sinterklaas dan zwart geschminkt door de straten, vergezeld van witte Pieten? Krijgen we ooit een digitale intocht? Hebben ze dan nog jute zakken en gedichtjes? 

Eén ding is zeker: willen ze dat feest blijven vieren, dan moeten ook zij er in blijven geloven. Geloven in de saamhorigheid, in de kneuterigheid, in de waarde van eeuwenoude tradities, in het geven aan anderen. De inhoud van dat geloof kan in zich de loop der jaren ontwikkelen, op iets anders gericht zijn. Maar zonder doel, zonder gevoel, zonder besef is zo’n traditie als het Sinterklaasfeest niets. Hooguit een aanleiding om elkaar te bestrijden of te overtreffen.