Samen spelen in de sneeuw
De achtjarige Thierry wordt wakker op een koude woensdagochtend in februari. Hij kijkt naar buiten en ziet dat het de hele nacht heeft gesneeuwd. “Wow! Alles is wit! Ik houd ervan als Nederland dominant wit is!”
Hij wil zo snel mogelijk naar buiten om samen met zijn vriendjes in de sneeuw te spelen. School of geen school, Nederland is niet vaak zo wit als nu. Deze unieke kans om in de sneeuw te spelen, moet hij pakken!
Hij haast zich naar zijn vriendje Tunahan, die een straat achter Thierry in een flat woont. “Tunahan, kom je buiten spelen in de sneeuw?” roept Thierry enthousiast door de intercom van de flat. Die bedenkt zich geen moment en binnen een paar tellen is hij buiten. De twee vriendjes rennen naar de speeltuin om de hoek en bekogelen elkaar onderweg met sneeuwballen.
Samen buiten spelen. Verstand op nul en genieten van en in het moment. Het ultieme gevoel van vrijheid en blijheid. Het leven kan niet mooier zijn op dat moment waarop Thierry en Tunahan samen genieten van de sneeuw.
Jaren later zitten dertigers Thierry en Tunahan samen in de Tweede Kamer. Al is het woord ‘samen’ iets te veel van het goede. Ze zijn gelijktijdig volksvertegenwoordiger namens door henzelf opgerichte politieke partijen. Ze kijken fundamenteel anders tegen Nederland aan.
Terwijl Thierry mijmert over een dominant, blank Nederland, hemelt Tunahan het multiculturele Nederland op. Thierry waarschuwt voor door de Europese Unie geïnitieerde massa-immigratie vanuit moslimlanden, Tunahan wil juist dat Turkije bij de Europese Unie komt en dat er meer vrij verkeer van goederen en personen is. Ze kunnen elkaar maar op weinig punten vinden.
En dan sneeuwt het op een koude woensdag in februari in Den Haag. Vanuit de Tweede Kamer kijken Thierry en Tunahan naar buiten. “Weet je nog dat we vroeger samen in de sneeuw buiten speelden?”, vraagt Thierry aan Tunahan.
“Ja, dat was gaaf man! Mijn sneeuwpop was mooier dan die van jou!”, antwoordt Tunahan trots. “Klopt, maar ik was én ben de sneeuwballenkoning!”, zegt Thierry. “Zullen we dan nog een keertje naar buiten gaan, Thierry?” De twee mannen snellen langs de beveiliging om elkaar op het Binnenhof ouderwets te bekogelen met sneeuwballen.
Waar ligt het omslagpunt in het leven van een mens dat hij zijn jeugdigheid en bijbehorende onschuld verliest? Juist in hun jeugd kunnen kinderen met volle teugen van het leven en het samenzijn genieten, ongeacht de culturele achtergrond van een vriendje of vriendinnetje.
Wat zou het mooi zijn als we de zachtheid van kinderen als volwassenen opnieuw in onszelf kunnen aanwakkeren en elkaar vanuit die zachtheid kunnen bejegenen. Dat levert minder polarisatie, haat en nijd op in het leven.
De wereld wordt er beter en mooier van als we in zekere zin onze volwassenheid relativeren. Als we kunnen blijven genieten van het moment. En als we nooit stoppen met spelen met elkaar.
Dave Ensberg is directeur van Jantje Beton
