Wat te denken geeft, is wat ze er direct aan vooraf zei: “Ik word nog altijd blij als ik mensen in groepjes het pad van de kerk op zie lopen.” Vreugde en afkeer gaan hier hand in hand. De schijnbare tegenstrijdigheid triggert me. 

Het verlangen naar verbinding herken ik. Verlangen in de vorm van heimwee - ‘Hoe zijn de stammen opgegaan!’ Een oude plek die aan je trekt. Al was het maar om een kaarsje te branden. En al is het alleen tijdens de vakantie. Verlangen om gekend te zijn of ergens bij te horen. Bijna elke dag word ik er door geraakt. 

Dat is het mooie van mijn werk als dominee: dat ik met mensen op mag lopen en dan de tijd soms wat langer mag laten duren. Het verlangen naar verbinding krijgt de kans om uitgesproken te worden. Overigens geheel wederzijds.

Het afgrijzen over een opgelegde verbinding is nog net even groter. Een die van jou vraagt om je te voegen, die weinig heel laat van wie jij hoogstpersoonlijk bent - uniek en niet inwisselbaar. Liever de trouw aan jezelf dan het verlangen naar verbinding dat vervuld wordt. Ook dat herken ik.

Maar lukt dat wel om trouw aan jezelf te zijn zonder verbonden te zijn met anderen? “Ik word ziek van de kortademigheid van deze tijd”, zegt ze. Doelen halen, profileren, tempo maken, scoren. 

Ik kijk naar dat oude gebouw in hartje stad en bedenk me dat er plekken nodig zijn waar we kunnen experimenteren met vormen van ontmoeting, die meer zijn dan heimwee naar vroeger. Plekken waar jouw eigenheid gevierd wordt ín de verbinding. Pleisterplaatsen voor onderweg, waar niemand de baas is. Daar wordt meer gezocht dan gevonden. Maar in dat zoeken ontstaan nieuwe verbindingen. Spelenderwijs. ‘Kerk, je bent nooit te oud om te leren,’ denk ik.

Evert Jan Veldman is predikant in Groningen