Mijn hoofd zit vol
Knap hoor, om in deze tijden al die toepasselijke literaire werken lezen, zoals De pest of de Decamerone. Maar er zijn ook stakkers als ik, voor wie die hoogstandjes niet zijn weggelegd. Die zijn al blij dat ze de bank halen aan het eind van de dag.
Stapels boeken zou ik lezen, nieuwe boeken die op mijn bureau liggen, en oude die al in de boekenkast staan maar dringend toe zijn aan herlezing.
Bovendien zou ik nog een trui breien, en een oud kledingstuk zou ik vermaken tot iets wat ik wél draag. En eindelijk zou ik een vestje breien voor een van de kleinkinderen. Snel, voordat ze de puberteit heeft bereikt want dan worden alle met liefde gefabriceerde kledingstukken van oma smadelijk aan de kant geworpen.
Mijn interieur zou een opfrisbeurt ondergaan, want we kijken nu al tien jaar tegen hetzelfde aan. En wie weet zou ik ook nog de moed hebben met de meubels te gaan slepen, al zou ik na een verrekte spier waarschijnlijk hebben vastgesteld dat de oude opstelling toch praktischer was.
Echtgenoot en ik zouden gaan dineren bij kaarslicht, de avonden besteden aan het kijken van verantwoorde films onder het genot van een goed glas wijn. En we gingen natuurlijk diepgravende gesprekken voeren met elkaar, over de zin van het leven en het belang van een goed huwelijk.
Ik zou een trui breien, een oud kledingstuk vermaken en stapels boeken lezen, nieuwe en oude
De stapel boeken ligt er nog steeds, de bollen wol ook. Het vest ziet er nog net zo ondraagbaar uit als toen ik het de laatste keer paste.
Alleen mijn interieur is een beetje opgeknapt. We hebben de nieuwe vitrage die al anderhalf jaar klaarlag eindelijk opgehangen. Maar dat moest ook wel. De flarden hingen er bij sinds de kat de jacht had geopend op een vogel die aan de andere kant van het raam zat.
Met andere woorden, dat social distancing is niet zo romantisch en nuttig als ik mij had voorgesteld. Ik val mijzelf smerig tegen wat evenwichtigheid en doorzettingsvermogen betreft.
Het werk gaat namelijk gewoon door maar dan vanuit huis, en minder is het ook niet geworden, eerder meer. Na het werk zit mijn hoofd te vol om ook nog eens een boek te lezen of een film te kijken waarvoor ik mijn hersens nodig heb. Alle bewondering voor mensen die nu toekomen aan het lezen van doorwrochte en toepasselijke werken als De pest maar er bestaan dus ook stakkers als ik, die al blij zijn dat ze zich 's avonds nog naar de bank kunnen slepen.
Ik val mijzelf smerig tegen wat evenwichtigheid en doorzettingsvermogen betreft
En dus kijken we eindeloos naar afleveringen van Father Brown en - heel toepasselijk - Death in Paradise.
En ik ben me er zeer van bewust dat ik God op mijn blote knieën mag danken als het hierbij blijft.
Ineke Evink is redacteur van Het Goede Leven