In september 2019 hakte ik de knoop door: ik ga mee voordat mijn geld op is of ik een mank been heb. En nu zit ik dus in Rome. 

Deze vuistregel leef ik beslist niet na, maar het is wel bruikbaar bij het plannen van vrije momenten

Het is soms apart hoe het plannen van een reis en het daadwerkelijk op reis zijn, totaal kunnen verschillen. Ik had mij bewust ingeschreven voor een groepsreis, ook al is dat functioneren in zo’n groep niets voor mij. Er gaat enorm veel tijd mee heen voordat ‘iedereen’ er is, er vergeet eens iemand een koffer en het eten komt altijd op een ander moment dan ik gehoopt had. 

Maar deze reis werd uiteindelijk een verrassingscocktail. Het Italiaans landschap vond ik prachtig, zo vroeg in het jaar. Van mijn groepsleden kreeg ik onbedoeld levenslessen. Wat doe je als een partner plots overlijdt en je toch maar weer eens op vakantie 'moet'. 

En toen kwam nog Rome, een bruisende stad die opeens aan het infuus lag en doodstil werd. Ik wandelde zelfs op een ochtend in een park op een van de drukste punten van de stad en voelde me bijkans onaangenaam omdat er bijna alleen maar zwervers in het park waren. 

De groepsrondleidingen (die zo deskundig was dat ik juist daarom met de groepsreis meeging) werden gecanceld want je mocht niet in groepen door de stad lopen.

Rome: ik wandelde op een ochtend in een park op een van de drukste punten van de stad en voelde me bijkans onaangenaam omdat er bijna alleen maar zwervers in het park waren

Ik heb me uiteindelijk uitstekend vermaakt. Wandelen in een kleine groep van in feite totale vreemden door een uitgestorven Rome was een unieke ervaring.

Die regel van een dag per week, een week per maand houd ik er graag in. Ik zal me ook op gewone wijze voorbereiden en voorpret hebben van mijn geplande uitje.

Maar ik zal me ook proberen te bedenken dat een leuk reisje soms betekent dat er van het oorspronkelijke plan bijna niets terecht komt.

Christ’l Dullaert is ondernemer, jurist en rechtsfilosoof