Koolmezen-business
Een paar maanden geleden moesten wij het huis van een 92-jarige tante ontruimen omdat ze was overleden. Zij was een bijzonder mens: er zijn foto’s van haar sigaar rokend op een motor, zij ging als vrouw alleen kamperend op vakantie in Frankrijk en ze timmerde graag.
Ze had geen kinderen en liet verrassenderwijs (voor mij) niet alles na aan een goed doel, maar aan haar neven en nichten. Denk niet dat er miljoenen op mijn rekening zijn verschenen, maar wel een mogelijke leuke vakantie op kosten van mijn tante.
Daarnaast wat leuke herinneringen uit haar huis. In de woning trof ik ook een vogelhuisje aan dat ik op ons Amsterdamse balkon, zeven hoog, heb gehangen.
Ik heb nog geen koolmezenjong gezien, maar ik hoor ze wel piepen en natuurlijk vraag ik me af hoe groot dit gezin is
Al sinds enige tijd is dit vogelhuis een trekpleister. Ik zag dat er koolmezen naar toe vlogen, dat ze vaak op het olijfboompje er naast gingen zitten en dan door het gat naar binnen wipten. Natuurlijk had ik ze in de winter gelokt met verse zaden, maar toch.
En nu is het ‘s morgens een gekwetter van jewelste en het koolmezenpaar werkt zich helemaal kapot. Het is een bijna 24/7 business. Ik heb nog geen koolmezenjong gezien, maar ik hoor ze wel piepen en natuurlijk vraag ik me af hoe groot dit gezin is.
Het is voor mij een bron van huiselijk geluk. Daarnaast is er nog de wetenschap dat hier krijgers worden grootgebracht die de natuurlijke vijand gaan vormen voor de eikenprocessierups. Maar dat is een bedachte reden.
Wakker worden en op de stoel voor mijn raam zitten en kijken naar mijn balkon: eigenlijk heb ik helemaal niet veel nodig. Dank je lieve tante, dat je mij indirect zoveel mooi, nieuw leven hebt gegeven.
Christ’l Dullaert is ondernemer, jurist en rechtsfilosoof
