Dat is wel een klus, zo’n serieuze bijdrage voor zo’n serieus gezelschap. ‘Alles kan’, kreeg ik te horen. Oké, geen richting, dus vertrouwen op je eigen kompas.

Ik ging op zoek naar een romantisch, warm verhaal, dat ook een boodschap in zich moest hebben. Een verhaal met een herkenbaar, menselijk motief. Maar ook een verhaal met hoop. Want hoop is de brandstof van ons handelen. Er mochten ook wel wat ongemakkelijke, maatschappijkritische elementen in zitten. Dat is vast heel erg protestants, maar het is goed om de overdaad van een kerstdiner niet los te zien van de ongelijkheid en het onrecht in de wereld. Geen hoofdrol voor succesvolle mensen, maar voor mensen met tegenslag. Die dan uiteindelijk er tóch bovenop komen. Tot slot had ik een hele waslijst met actuele, brandende thema’s die een andere betekenis zouden kunnen krijgen bij het horen van dit verhaal: stikstof, IS-kinderen, kerk en staat, de tekorten in de zorg, bij de politie, in het leger.

Ik liep alles langs wat ik had. Nico ter Linden, Huub Oosterhuis, Simon Carmiggelt, Toon Hermans, Maarten ’t Hart, Annie M.G. Schmidt en nog veel meer. Daarna de boeken van mijn vrouw, inclusief haar rijke collectie verhalen voor het jonge kind. ‘Muis viert kerst’? 

In al die verhalen miste ik de juiste combinatie van alle elementen die ik zocht. Ook op internet liep ik vast. Nergens vond ik wat ik zocht, totdat ik me realiseerde dat ik zocht naar de bril die op mijn hoofd stond. Ik heb ‘gewoon’ Lucas 2 voorgelezen: de geboorte van Jezus. Mooier kun je het met Kerst niet krijgen, alles zit er in. Een baby die de wereld komt redden, een ongehuwde moeder, geen plek in het hotel, herders (het schorriemorrie van die tijd) die als eerste de boodschap hoorden. Wat een symboliek, wat een hoop! Prachtverhaal. 

Iedereen luisterde geboeid. Zoekt u nog iets voor het kerstdiner?

Chris van Dam is Tweede Kamerlid voor het CDA.