Een hele mooie vind ik Sint Barbara. In de Nicolaaskerk te Amsterdam – Nicolaas is dan weer de beschermheilige van Amsterdam en de scheepslieden – staat een klein beeld van haar. Destijds bij de aanleg van de Noord- Zuidlijn vroegen de bouwers of het beeld van haar in de nieuwe  tunnelbuis  mocht komen. Aldus geschiedde. Barbara verhuisde met inzegening en al naar de startschacht bij het Centraal Station.

Of neem Liduina van Schiedam. Zij werd blijvend invalide na een val op het ijs, maar bood ondanks haar eigen ellende, jaar in jaar uit troost aan chronisch zieken. Zij is de beschermheilige van de schaatsers. In Nederland zijn dit soort gebruiken haast verworden tot folklore en dat is best jammer. 

In ons ik-tijdperk, hebben hedendaagse Instagram-rolmodellen duizenden soms miljoenen volgers. Maar de inhoud van de hedendaagse volg-boodschap inspireert mij meestal niet. Het zijn nog vollere lippen, een geweldig moment onder de Eiffeltoren of een te gek drankje aan de voet van een zeldzame berg. De strekking is meestal van de categorie ‘Me, Myself and I’. 

Doe mij dan maar zo’n patroonheilige met ouderwetse deugden als onbaatzuchtigheid, barmhartigheid en naastenliefde. Maar net als de hedendaagse Instagram-volgers kan ik dan tegen het probleem aanlopen dat mijn ideaal niet bereikbaar is. Ik weet nu al dat ik een bepaalde graad van onbaatzuchtigheid niet ga halen. Ik vind het al moeilijk om iemand voorrang te verlenen. De enige troost voor mij is dan wel dat ik heb geprobeerd goed te leven en dat ik een fraaie deugd van een patroonheilige heb nagestreefd. 

Ik zak liever in het nastreven van een ouderwetse deugd door het ijs dan met een opgevulde lip of met een Kim Kardashian-bilpartij.

Christ’l Dullaert is ondernemer, jurist en rechtsfilosoof.