En daar stonden we de liefde te vieren, in de kerk met hem als voorganger, deze maand twintig jaar geleden. Dat was onder meer in de geest van Augustinus die de liefde als bron van kracht zag, waar mijn echtgenoot in zijn column vorige maand over schreef.

Op het moment dat jouw situatie afweek van dat ideaal, was hij de herder bij wie je kon schuilen

Na de huwelijkszegen wilde kardinaal Simonis mij vervolgens op het altaar zelf ook nog zegenen. Niet geheel ervaringsdeskundige met trouwen, dacht ik dat hij me wilde feliciteren. En dus werd de zegen door mij - nu ook enigszins naïef - omgebogen tot drie zoenen. Mooi vastgelegd op foto en vast van historische waarde, want een kardinaal die zoent op het altaar, dat staat niet in de kerkboekjes.

Tegelijkertijd typeerde dat hem, hoe hij met de situatie in een volle kerk en met mij als vanzelfsprekend meeveerde. Je hebt de strikte regel, de duidelijke norm, aan de ene kant. Deze regels waren voor kardinaal Simonis een naleving van het ideaal waarin hij geloofde en dat hij verkondigde. De impact op anderen van wie iemand is in zijn werk en de regels die hij verkondigt, kan groter zijn dat wat de normsteller zelf overziet of zelfs maar beseft. Want aan de andere kant had je de weerbarstige praktijk, die zich niet aan de regels kon of wilde houden.

Daar wist kardinaal Simonis van nature, als een ware herder op een empathische en menselijke wijze mee om te gaan. Op het moment dat jouw situatie afweek van dat ideaal, was hij de herder bij wie je kon schuilen, bij wie je je gehoord en gezien voelde. Er was dan geen oordeel of veroordeling, alleen maar mededogen met de situatie waar de ander in verkeerde. Dan wilde hij er zijn voor de ander, met open hart en open armen.

Lees ook: Simonis was streng in de leer, mild in pastoraat

Het contrast kon vaak haast niet groter zijn en valt ook haast niet te verklaren. Of misschien toch wel? Kardinaal Simonis leefde vanuit zijn hart. Daar zetelden niet alleen zijn idealen maar ook de kwetsbare medemens om wie hij gaf en voor wie hij bad. En ze woonden daar in hem uitstekend en vooral van harte samen, als goede buren met ieder een eigen geloof, eigen gewoontes en een verschillende realiteit.

Het is zoals onze jongste dochter als kleuter destijds al zei: “In mijn hartje kunnen veel mensen wonen”. Hoe bijzonder is dat.

Ingrid de Groen is vanuit haar eigen bedrijf werkzaam als interim-manager in de zakelijke dienstverlening en daarnaast bevlogen bestuurder & toezichthouder in het publieke domein.

Ingrid de Groen en haar echtgenoot Paul van Geest schreven elke maand beurtelings een column. Dit is hun laatste bijdrage