Het ging erom dát ze optraden
Een van de gezinslocaties van het COA (Centraal Orgaan opvang asielzoekers) was plaats van handeling. Daar investeert Jantje Beton in spel en bewegen, met het project ‘Hier spelen wij’.
Waarom ik daar was? Als prettige bijkomstigheid van mijn functie als voorzitter van de raad van toezicht van Jantje Beton. Dan kom je nog eens ergens. Die rol sluit mooi aan bij mijn dagelijkse werk in Ziekenhuis Gelderse Vallei: beide organisaties hebben van ‘beweging’ hun speerpunt gemaakt. Dat is bijna een eerste levensbehoefte. We worden er weerbaar van. En als we ziek zijn, herstellen we sneller en beter.
Een week lang hadden de kinderen geoefend. Daar kwamen ze, door de coulissen, om de beurt. Een beetje gespannen, schichtig kijkend naar het publiek dat vooral uit ouders en andere kinderen bestond. Een mooie act, met veel beweging en kleur.
Maar eigenlijk ging het niet om de inhoud. Het ging erom dát ze optraden. Trots maakten ze na de act een buiging. Je moest ze zien, die blije snoetjes toen ze het daverende applaus in ontvangst mochten nemen. Wat waren we ontroerd. Ik zag al die ouders, die trots met hun telefoon foto’s maakten van hun kinderen. Even waren er geen zorgen en angsten op de gezichten te lezen.
Maar toen kwam er nóg een klein meisje door de gordijnen. Ik schatte haar een jaar of vijf. Ze was me al opgevallen toen ze in haar rolstoel vooraan zat tijdens de act. Rolstoelen, die vallen me altijd op. Komt vast door mijn werk in het ziekenhuis. Maar nu liep ze! Weliswaar onder begeleiding, maar ze liep. Als een ware koorddanseres over het boven de grond gespannen draad, vooruit en achteruit. Net een engeltje.
Ik weet niet of ik ooit in mijn leven zo hard heb geklapt. Ik voelde een traan van ontroering opkomen. Om mij heen zag ik dat ik niet de enige was. Een gouden moment.
Mirjam In 't Veld is voorzitter van de raad van bestuur van Ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede
