‘Practice what you preach’ was de oproep van echtgenoot Paul van Geest vorige maand, als een soort publieke reminder van Augustinus voor hemzelf.

In deze coronatijd vertaal ik dat graag als volgt: wie wil je zijn voor jezelf en voor je medemens? Hoe geef je daar dan uiting aan? Dan word ik blij hoe wij daar in ons Astrix & Oblix-dorp in het westen, omringd door de grote steden, invulling aan geven. Je zou het ‘de energie van de saamhorigheid’ kunnen noemen. En wat krijgen we daar veel mee voor elkaar.

Het businessmodel: de glimlach als ruilmiddel bij zowel het geven als het ontvangen. Plantentelers bij wie de handel van het ene op het andere moment wegviel, waren - ondanks hun eigen ellende - bezig met een beter alternatief dan weggooien. Hoe mooi is het dan als je er anderen mee verrast?

Het businessmodel: de glimlach als ruilmiddel bij zowel het geven als het ontvangen

Verzorgenden ontvangen van particulieren en ondernemers een teken van waardering. Bewoners van verzorgingshuizen ontvangen, tegelijk met een kleurrijk plantje een gebaar van verbondenheid. Eenzame, zelfstandig wonende ouderen ontvangen tasjes met attenties, bezorgd door vrijwilligers. Wat was belangrijker, de gevulde koek van de plaatselijke bakker of de aandacht? 'Wees loyaal - koop lokaal' was een al bestaand motto dat nu steeds breder navolging kreeg.

Tenslotte hoop je dat de winkeliers er straks nog steeds zijn, dus dan steun je ze nu toch met jouw aankoop? Mensen gingen opruimen en hadden spullen over. Het werd vanzelfsprekend om te bedenken wie je er een plezier mee kon doen: stapels stripboeken gingen naar de bieb, die zorgde voor bezorging aan huis bij mensen die binnen moesten blijven.

Knutselspullen gingen naar huizen met bewoners die nu zonder dagbesteding zaten. Kledingkasten werden opgeruimd en de kledingbank was er blij mee. Acties ontstonden als vanzelf bij dorpsgenoten voor extra vitamientjes voor de voedselbank. Maaltijden bereiden, boodschappen doen, belmaatjes; voor iedereen is er wel iets om te kunnen doen en te mogen ontvangen.

Maaltijden bereiden, boodschappen doen, belmaatjes; voor iedereen is er wel iets om te kunnen doen en te mogen ontvangen

4 mei kreeg een extra nadruk doordat weduwes en weduwnaars die net een zwaar corona-afscheid achter de rug hadden, bezocht werden met bloemen en met kaarten die geschreven waren door plaatsgenoten. De glimlach ging gepaard met tranen, omdat dat heel goed samen kan gaan.

Een ondernemer, tevens zoon van een moeder die met Pasen overleed, verbouwde een oude paardentrailer tot een mobiele, veilige en knusse ontmoetingsruimte voor ouderen die te lang hun dierbaren niet hadden kunnen zien. De live ontmoeting en de echte knuffel staan nog steeds met stip op 1, maar wat voorziet BIJ RIA, want zo heette de moeder van de bouwer, in de behoefte om elkaar weer van dichtbij te kunnen zien en spreken. Kosteloos, omdat ook daar de glimlach onbetaalbaar is.

Natuurlijk zijn er grotere problemen, is er veel verdriet, lost het niet alles op. Maar dit is wel wie we zijn en wat we kunnen doen, om zo het verschil te maken. 'Wees zelf de verandering die je in de wereld wilt zien', aldus Mahatma Gandhi. En zo willen en kunnen we dus kennelijk ook met elkaar omgaan.

Wat er straks beklijft? Ach, voor nu geldt: we doen het hier samen en elke glimlach is er één.

Ingrid de Groen is vanuit haar eigen bedrijf werkzaam als interim-manager in de zakelijke dienstverlening en daarnaast bevlogen bestuurder & toezichthouder in het publieke domein. Zij schrijft met haar echtgenoot Paul van Geest elke maand beurtelings een column