Echt contact met beeldbellen
Beeldbellen is een uitkomst gebleken in tijden van de coronacrisis. Contact met elkaar hebben zonder gevaar op besmetting.
Beeldbellen is vooral fijn voor familie en patiënten die geen bezoek mogen ontvangen, om zo toch betrokken te blijven. Ook voor mij persoonlijk blijkt het handig in deze tijden. Waar ik normaal gesproken zo de afdeling kan oplopen, zijn nu de beschermende maatregelen een hindernis. Dus organiseer ik gesprekken met artsen en verpleegkundigen via de iPad.
Ik vind het ontzettend belangrijk goed voeling te houden met onze medewerkers, zelf te horen hoe het met ze gaat en te checken hoe onze besluiten in tijden van crisis bij hen landen. En ik merk dat het voor hen ook fijn is mij deelgenoot te maken van hun ervaringen.
Waar ik normaal gesproken zo de afdeling kan oplopen, zijn nu de beschermende maatregelen een hindernis
Ik geef u een indringend kijkje in de wereld van ons ziekenhuis in dit nieuwe tijdperk. Zoals het grillige en onvoorspelbare beloop dat de ziekte heeft, waardoor de situatie van patiënten opeens kan verslechteren. Mensen op hun buik, wekenlang aan de beademing. Als maanmannetjes ingepakte zorgprofessionals. Geen bezoek van naasten mogen ontvangen als patiënt.
Schrijnende voorbeelden
Er zijn schrijnende voorbeelden. Een vrouw van 75 die een koffertje voor haar man kwam brengen die maar tien meter verderop lag, maar waar ze helaas niet naartoe kon gaan. Had ze alle begrip voor, maar bij de collega’s kwam het hard binnen, gaven ze aan. Al vijftig jaar samen, dan gún je haar toch zo een stoel naast haar man.
De verpleegkundigen werken inmiddels in een buddysysteem. Ze kunnen elkaar zo scherp houden tijdens de fysiek en mentaal zware diensten, maar ook hun verhalen met elkaar delen. Onze medisch-psychologen sluiten regelmatig aan.
Een vrouw van 75 die een koffertje voor haar man kwam brengen die maar tien meter verderop lag, maar waar ze helaas niet naartoe kon gaan
Ook melden de verpleegkundigen dat ze goede adviezen oppikken uit een webinar dat spontaan in de buitenwereld voor zorgprofessionals werd georganiseerd. ‘Zet een stip op de horizon, ná corona, en denk daaraan als het moeilijk is.’ Dat helpt. Wat gelukkig ook helpt, vertellen ze mij, is dat wij als crisisbeleidsteam praktische problemen snel voor hen oplossen.
Puzzels
We delen met elkaar het gevoel dat we in een bizarre en soms onwerkelijke situatie terecht zijn gekomen. Dat we in deze crisis te maken hebben met veel onvoorspelbaarheid. Elke dag leggen we puzzels.
Hoe kunnen we het beste inspelen op de patiënten die binnenkomen, verdacht zijn, besmet zijn en wat is de situatie bij de huisartsenpost, de spoedeisende hulp, de verpleegafdelingen en de IC? Hebben we voldoende beschermingsmateriaal, personeel en plekken op de IC? Inmiddels is het een geraffineerd schaakspel, maar het kan even niet anders. Hoe houden we oog voor ieders lichamelijke en geestelijke belasting?
We delen met elkaar het gevoel dat we in een bizarre en soms onwerkelijk situatie terecht zijn gekomen
Vaak is het: samen de schouders eronder, allemaal méér dan ons best doen. Er is veel creativiteit en van de samenwerking spat de energie af.
Ik vertelde hen ook hoe ongelooflijk trots ik op ze ben. Op ál onze immens hardwerkende collega’s, voor en achter de schermen. Petje af. Ook al keken we elkaar niet letterlijk in de ogen, ik zag wél dat het aankwam. Leve het beeldbellen.
Mirjam van ’t Veld is voorzitter van de raad van bestuur van het Ziekenhuis Gelderse Vallei