Dubbele rol is voor Hugo de Jonge moeilijk te combineren
Het was pragmatischer geweest als CDA-leden bij de lijsttrekkersverkiezing binnen hun partij niet hadden gekozen voor Hugo de Jonge, maar voor Pieter Omtzigt. De Jonge wordt te veel geassocieerd met (al dan niet falend) coronabeleid.
De bekende tweedeling binnen het CDA liet zich bij de lijsttrekkersverkiezing weer eens duidelijk zien. Positivo’s binnen de partij roemen die tweedeling altijd als de diversiteit die de partij juist krachtig maakt. Ik ben er nog niet uit.
Een gedeelte van de leden van het CDA toonde zich in ieder geval weinig pragmatisch of opportunistisch. Zij kozen hun favoriete Hugo de Jonge ook daadwerkelijk als partijleider.
Pragmatisme en opportunisme worden al heel lang gezien als typische katholieke eigenschappen. Een ander zou het misschien ‘marchanderen met je principes’ noemen, maar samen met mijn geloofsgenoten zien wij het als flexibel omgaan met je moraal.
Protestanten zijn wat dat betreft heel anders. Ze zijn, als het om hun principes gaat, standvastig, betrouwbaar en wellicht een tikkeltje stijf.
Lees ook: Leiderschap of lijderschap?
Hugo de Jonge is een politicus met een vrolijk charismatische uitstraling. Hij heeft kennis van zaken en is aimabel. Ik heb hem vanuit mijn rol als erevoorzitter van stichting Diabetes Onderzoek Nederland mogen meemaken en weet daardoor dat hij gemakkelijk benaderbaar en charmant is. Tot aan de coronacrisis was hij als minister bijna onbetwist populair en straalde hij autoriteit uit op zijn werkgebied.
Vanaf het moment dat Hugo het stokje moest overnemen van minister Bruno Bruins veranderde alles rigoureus. Uiteraard was het niet voorzien dat Bruins, in een Tweede Kamerdebat schandalig onder druk gezet door linkse en rechtse populisten, zou bezwijken onder de druk en dat De Jonge gevraagd zou worden de verantwoordelijkheid voor het dossier over te nemen. Wellicht heeft De Jonge onbewust gedacht dat het zijn politieke ambities zou kunnen helpen.
Opportunisme
Hugo de Jonge handelt als bestuurder ongetwijfeld naar eer en geweten. Maar als politicus zit hij in een extreem lastig pakket. Een gedeelte van het volk vindt dat hij (gedeeltelijk) verantwoordelijk is voor een desastreus beleid dat ons sociale stelsel volledig onderuit zal halen. Anderen vinden juist dat ‘zijn’ beleid veel rigoureuzer zou moeten zijn, om zodoende een maximaal aantal mensen van een Covid-dood te redden. Hugo de Jonge wordt niet geassocieerd met het beleid, hij ís het beleid.
Als de CDA leden willen dat hun partij een omvang bereikt waarmee ze iets kunnen bereiken, dan hadden ze zich moeten laten leiden door pragmatisme en opportunisme. Dan hadden ze niet voor Hugo de Jonge moeten kiezen, maar voor iemand die veel meer losstaat van het huidige controversiële beleid. Voor iemand die ongehinderd het debat kan aangaan tijdens de verkiezingsstrijd. Dat zeg ik los van de capaciteiten van De Jonge.
Het kon bijna niet meer exemplarisch zijn voor de diversiteit binnen het CDA: de linkse protestant Hugo die met een fotofinish wint van de rechtse katholiek Pieter.
Maarten de Gruyter is vastgoedondernemer in Amsterdam en belijdend katholiek
Een zelfverzekerd geluid van binnenuit is nodig bij het CDA
Dit jaar vindt het veertigjarig jubileum plaats van de partij die officieel op 11 oktober 1980 werd opgericht: het CDA. De partij bevindt zich op een kruispunt: gaat het verder in de spagaat rechts van het midden of kiest het voor een helder christendemocratisch geluid zonder angst?