Doorbreek het isolement
De natuur verliest haar weelde, bloemen en bladeren vallen af, de dagen worden korter en de nachten lang en donker. De herfst staat in het teken van het sterven, van het toeleven naar de wederopstanding van de natuur. Protestanten vieren Gedachteniszondag, katholieken Allerzielen, seculieren steeds vaker Halloween.
Voor België gaat dat seizoen gepaard met een tweede lockdown, een timing die voor veel mensen nauwelijks dramatischer had gekund. Zondagavond stapte een oudere dame met veel bombarie de metro in. “En, ‘oe goat-et?”, vroeg ze in plat Antwerps aan de man in de stoel naast de deur. “Wilde gij dâ echt weten?”, antwoordde hij. “Slecht.”
De vrouw zweeg even, en zei toen: “Een goed advies, beste man. Blijf niet in je eigen wereld hangen. Je moet eruit! Ik leef al drie jaar in lockdown; ik ben alleen en kom door een probleem aan mijn been maar moeilijk buiten. Heeft u een computer? Een smartphone?”
“Contacten doen een mens goed hè? Neem van mij aan, alleen zijn is een kunst die je moet leren!”
Traag schudde de man zijn hoofd, schijnbaar verrast door het plotselinge spervuur van woorden. “Aha, dat is het probleem! U bent afgesloten van de wereld!”, riep de vrouw uit. “Weet je wat ik vaak doe?” Ze grijnsde ondeugend. “Ik zit op Google Maps. Prachtig, vanuit je zetel de hele wereld afreizen. Wat ik op mijn oude dag niet allemaal voor moois heb ontdekt! En voel ik me depressief, dan klik ik net zo lang door totdat ik iets vind waarvan ik buikpijn krijg van het lachen. Lukt altijd.”
Alsof ze hem betrapt had, riep ze: “Kijk, nu lach je alweer een beetje! Contacten doen een mens goed hè? Neem van mij aan, alleen zijn is een kunst die je moet leren!”
Voordat ze uitstapte bij halte Kinepolis, kreeg de man nog een ferme schouderklop. “Wel een telefoon kopen hè? Beloofd?” Hij knikte schaapachtig en stapte uit bij de volgende halte, waar hij zijn rollator voortduwend in het donker verdween.
“De keerzijde van de liefde is gemis”, schrijft de priester Erik Galle in zijn dichtbundel Woorden als psalmen. “Het verlangen dat hieruit opschiet, is even krachtig als de lente. Uw afwezigheid leert me uitzien naar U, meer dan ik ooit deed. Het wonder is dat mijn wederliefde de deur van uw hart wijd openzet. Als ik vloek en ween dan plooi ik op mezelf terug. Als ik verlang naar U, opent zich in mij iets waardoor Gij ruimte krijgt.”
De man en de vrouw in de metro deelden het alleen-zijn, maar waar de een was gegrepen door de moedeloosheid, brandde de ander van verlangen. Een verlangen dat ruimte schept, dat laat uitzien naar nieuwe werelden, naar de verrijzenis van de natuur in een nieuwe lente, een liefdevolle omhelzing van God en onze naasten.
Laten we, juist in deze donkere tijden, een licht voor elkaar zijn. Opdat het verlangen niet dooft.
Kelly Keasberry is theoloog, journalist en redacteur van tijdschrift Tertio
De standvastigheid van pater Rupert Mayer
Christenen verdedigen soms iets kwaads met de stelling dat God dat kwade dan gebruikt om iets goeds te doen. Die christenen kunnen beter een voorbeeld nemen aan de Duitse pater Rupert Mayer.
