Dolkstoten in de rug
Het lijkt erop dat kerken geen goed meer kunnen doen. Al helemaal niet de kerken die het wagen op zondag leden van hun geloofsgemeenschap uit te nodigen om via een korte, afgeschaalde viering in hun ruim geventileerde kerken iets voor het hart mee te geven. Op enkele uitzonderingen na zijn dat hooguit dertig mensen.
Misgaan kan het altijd, overal. Ook tijdens het opnemen van een onlinedienst, zoals in Biddinghuizen onlangs: tien mensen raakten besmet, twee overleden. Heel verdrietig. Het NOS-journaal meldde het nog even snel, na een bericht over brede belangstelling in de samenleving voor onlinediensten. En aan de Op1-praattafels is er regelmatig weer een Tim Hofman die zijn gal mag spuwen over eenvoudige zondagvieringen.
In Hilversum zelf is men overigens, voor zover ik waarneem, nauwelijks met afschalen begonnen
In Hilversum zelf is men overigens, voor zover ik waarneem, nauwelijks met afschalen begonnen. Van de drie NPO-netten kunnen gerust er twee volledig op zwart, als niet-essentieel. Hoeveel hebben de azijnschenkers zelf al afgeschaald?
Erger vind ik overigens de dominees die openlijk uitspreken zich te schamen voor collega’s die zulke eenvoudige vieringen op gang houden. Hier en daar sluiten zij zelf hun kerk, soms met wonderlijke theologische argumenten. Zoals: heeft Jezus ook niet zichzelf ontledigd?
Soms gaat zelfs heel de kerk op slot. Men houdt geen one-man-viering meer voor eigen gemeente. ‘Probeer maar online te komen bij een van de buurgemeenten’, is de boodschap. Tsja, aanhaken bij de livestream uit Rome is misschien ook een oplossing.
Tot nu toe kon ik het aan, maar de laatste weken melden zich steeds vaker mensen uit de ziekenhuiswereld, die kerkmensen beschuldigen. Een directeur in Harderwijk. Een verpleegkundige in plastic voor een kerk op de Veluwe. Een paar intensivisten uit Nijmegen.
Zij stellen direct of indirect kerken medeverantwoordelijk voor de tweede golf. Wij zijn de schuldigen, terwijl zij in de ziekenhuizen zich opofferen. In hun koor voegde zich al eerder minister Grapperhaus, uitvoerig podium geboden door het Nederlands Dagblad. Voor een gewone dominee zijn dat dolkstoten in de rug.
Er wordt niet alleen in de zorg hard gewerkt. Buiten het ziekenhuis is er ook een werkelijkheid
Is het niet heel onwijs om groepen die hun verantwoordelijkheid nemen, onder druk te zetten en tegen elkaar uit te spelen, in plaats van respectvol te luisteren? Al heb je een belangrijke functie in een ziekenhuis - je moet wel weten waar je het over hebt. Vrijwel alle kerken schaalden af tot een kleine viering zonder zang. Vrijwel alle kerken hebben zich ingezet in alle mogelijke hulpdiensten voor iedereen. Op allerlei manieren. Met menskracht en tijd.
Er wordt niet alleen in de zorg hard gewerkt. Buiten het ziekenhuis is er ook een werkelijkheid. Veel coronazieken willen graag praten met een dominee of geestelijk verzorger. En is iemand overleden, dan mag jij de uitvaartdienst leiden en met een mondkapje voor overleggen over wie er mag komen.
Van kerken en voorgangers wordt veel gevraagd. Wij doen dit al eeuwen, zonder applaus. Geen enkel probleem. Maar maak ons niet tot schuldigen omdat we op de dag van de Heer elkaar en vooral de Heer nodig hebben.
Nog een opmerking: aan de meeste leidinggevenden in de zorg zal toch wel bekend zijn dat ook veel kerkgangers zich kapotwerken in de zorg. Op alle niveaus. Onder hen zijn er die graag - als ze aan de beurt zijn - even op adem komen in een eenvoudige thuisviering op zondag.
Zo werkt geloof nu eenmaal. Moet je daarover nu de staf breken?
Piet de Jong is protestants predikant
