De onverschrokken Emma Peel
Als iedere vrouw in je omgeving boent, poetst en veegt, kun je als meisje maar al te makkelijk denken dat dat nu eenmaal is wat vrouwen doen. Daarom zijn er rolmodellen nodig die iets anders doen, iets afwijkends.
Opeens was ze er weer, de heldin uit mijn jeugd: Emma Peel, oftewel een van De Wrekers. Haar foto sierde een Twitter-bericht, ter ere van de verjaardag van haar vertolkster Diana Rigg, bij de jongere lezer wellicht beter bekend als Olenna Tyrell, de geslepen tegenspeelster van koningin Cersei uit Game of Thrones.
Maar ik herinner me vooral Emma Peel, de spionne on her majesty’s secret service, die in de meest merkwaardige avonturen verzeild raakte maar daar altijd weer zonder kleerscheuren uit ontsnapte, al dan niet geholpen door partner in crime John Steed, een oer-Brit met bolhoed en paraplu.
Miss Peel aarzelde nooit om gebruik te maken van haar pistool. Een klein damespistooltje weliswaar, maar je kon er toch aardig mee schieten
Peel ontsnapte trouwens letterlijk zonder kleerscheuren. Zelfs geen haarlok leek verschoven, wat ook weer niet zo verwonderlijk was omdat de haarlak uit de jaren ‘60 hetzelfde effect had op een kapsel als een lamineerapparaat op papier.
Miss Peel aarzelde nooit om gebruik te maken van haar pistool. Een klein damespistooltje weliswaar, maar je kon er toch aardig mee schieten. Zonder aarzelen liep ze over daken of sprong in een peilloze diepte, en alleen dat al vervulde mij met ontzag. Zelf durfde ik nog niet eens op een ladder te klimmen.
Slim was ze ook, Emma Peel. Ze had het altijd door als er iets niet in de haak was, stelde ik elke aflevering weer vol ontzag vast. Wat een vrouw! Zo wilde ik ook worden!
Emma Peel was mijn heldin. Je hoefde dus niet per se huisvrouw te worden, je hoefde niet altijd maar te koken of voor kinderen te zorgen, of voor dag en dauw op te staan om de was te doen.
Dat je niet hoeft te worden wat je omgeving vindt wat je moet worden, die overtuiging heeft me nooit meer verlaten
Je kon ook over daken sluipen, iemand in de houdgreep nemen, een onverlaat neerschieten, en daarna als alles weer goed was afgelopen elegant met één been over de armleuning van een stoel geslagen een glas Martini drinken. En er beeldschoon uitzien natuurlijk, want het oog wil ook wat.
Mijn ambities om spion te worden, strandden al snel op mijn hoogtevrees en andere praktische bezwaren. Maar dat je niet hoeft te worden wat je omgeving vindt wat je moet worden, die overtuiging heeft me nooit meer verlaten.
Waarmee maar weer bewezen is hoe belangrijk rolmodellen zijn. Want een kind moet vaak wel eerst op een idee worden gebracht voor het weet wat het wil, of op zijn minst moet het weten dat het idee dat al sluimert ook werkelijkheid kan worden. Of het nu astronaut is, hoogleraar wiskunde, heftruckchauffeur of stratenmaker.
Ineke Evink is redacteur van Het Goede Leven