De klok tikt
Ik ben dol op de filosoof Alain de Botton. Deze uiterst productieve man is oprichter van de School of Life en vanuit dit instituut probeert hij filosofie als aanknopingspunt voor een beter leven uit te dragen. Praktische filosofie dus.
Heel vaak gaan dit soort missies de mist in en eindigen ze in een zeer laag filosofisch en hoog zweverig gehalte van vage aanbevelingen. In het boek How to think more effectively van de School of Life worden daarentegen heel heldere, bruikbare denkmethoden aangereikt, die je kunnen helpen bij de vraagstukken van het leven. Ieder hoofdstuk eindigt met een paar eenvoudige oefeningen.
Eén van de hoofdstukken heet ‘Death thinking’. Maakt de wetenschap dat we doodgaan ons minder angstig om bijvoorbeeld een avontuur aan te gaan, te veranderen van werk of een heimelijke liefde te benaderen? Teneinde dit denkproces in gang te zetten, stond bij dit hoofdstuk de aanbeveling de death clock te raadplegen.
Hakken die twee glaasjes per dag er zo in? Ik dacht dat ik minstens negentig zou worden
Ik had er nog nooit van gehoord, maar hij bestond echt en ik vulde mijn gegevens waarheidsgetrouw in. Mijn BMI is niet slecht, mijn alcoholconsumptie mag minder en dan verschijnt opeens je sterfdatum op een digitale grafsteen. Help!
Hakken die twee glaasjes per dag er zo in? Ik dacht dat ik minstens negentig zou worden. Dat bleek fors minder, volgens deze klok.
De vraag is of me dit helpt om beter na te denken over wat al dan niet belangrijk is. Ik ben helemaal niet van plan een bucketlist te maken, want ik heb al zulke mooie dingen gedaan. Er kan natuurlijk nog best wat bij, zeker qua reizen, maar als het niet doorgaat, is er geen man overboord.
Hoe helpt het me dan wel? Word ik er avontuurlijker van? Niet echt. Er zijn hooguit zaken waar ik eigenlijk van af wil. Een moeizame bespreking of stukken bestuderen als de zon schijnt. Er komen geen heel bijzondere vergezichten of wensen naar voren.
Voor mij is het misschien meer de simpele constatering dat ik blij ben dat ik er nog ben. Dat ik op mijn fiets kan stappen, een rondje langs de gracht kan lopen en een leuke film kan kijken: de gewone dingen des levens.
That’s al there is en dat is meer dan genoeg. Het helpt dus toch, die tikkende klok, ook al ga ik niet hele tijd kijken hoe laat het is.
Christ’l Dullaert is ondernemer, jurist en rechtsfilosoof
