Deze dagen komt ook in Nederland het vaccinatieprogramma op gang. Het personeel in de verpleeghuizen is het eerst aan de beurt, samen met de medewerkers van de acute zorg. Nog even wachten, dan mag ik ook.

Zo voelt het. Er is eindelijk licht aan het eind van de tunnel. We laten langzaamaan een jaar achter ons dat wereldwijd veel narigheid heeft gebracht en waarin het nodige tot stilstand kwam.

Ik hoop dat ik deze periode niet te snel achter me wil laten. Want er is wel degelijk licht gevallen door de barsten

Wat het jaar met ons gedaan heeft, kunnen we nu nog niet zeggen. Het is te vroeg. We zitten nog midden in een lockdown. Het is te vroeg om te zeggen dat we er veel of niets van geleerd hebben.

Maar ik hoop dat ik deze periode niet te snel achter me wil laten. Want er is wel degelijk licht gevallen door de barsten. Rennen naar het licht aan het eind van de tunnel, draagt het risico in zich dat je aan het licht dat door de barsten naar binnen valt voorbij ziet.

Al vóór de coronacrisis zwaaide ik elke dag naar de man in zijn stoel achter het raam. Vluchtig, in het voorbijgaan - ‘Ach, zo’n man toch’. Maar sinds ik zelf tot stilstand kwam, kan ik hem uittekenen, maak ik verhaal van hem, is het jij en ik geworden. We hebben elkaar nog nooit gesproken, maar we doen ertoe voor elkaar.

Vanmorgen was ik op bezoek in het ziekenhuis. Kostbare tijd, want elke patiënt mag één keer per dag bezoek ontvangen van één persoon. Op het bord dat in de gang hangt, mag je een boodschap schrijven om elkaar wat moed te geven.

Tussen ‘houd vol!’ en ‘kanjers van de zorg!’ heb ik geschreven: ‘Alsof je geparkeerd ligt, naast de werkelijkheid, zo kan het voelen als je verpleegd wordt. Maar de geconcentreerde aandacht en de zorg die hier beoefend wordt, is het hart van alle dingen.’

Niet te hard rennen dus richting de uitgang.

Evert Jan Veldman is predikant in Groningen