Gezondheid is niet alleen een kwestie van goede gezondheidszorg en voldoende bedden op de IC. Het heeft ook alles te maken met de samenleving. En één ding staat vast: hoe meer gelijkheid, hoe beter voor iedereen.

In een achterstandswijk slaat een crisis altijd extra hard toe. Maar er kan ook iets worden gedaan, vooral voor de kinderen.

Mensen die het toch al moeilijk hadden, lijden het meest onder de coronacrisis. Gelukkig zijn er ook veel mensen die kunnen helpen.

Deze intense tijd waarin het coronavirus rondwaart, is een periode van collectieve rouw. Rouw in de zin van verlieservaring. Verlies van werk, zekerheid, gezondheid en sociale contacten.

Psychisch kwetsbare mensen worden extra hard geraakt door de coronacrisis. Als het erop aankomt en we kunnen echt niet meer verder, dan hebben we behoefte aan Iemand die ons draagt.

Prachtig, al die saamhorigheid. Maar hoeveel blijft daarvan over als we straks tot onze nek in de economische crisis zitten? Beter omgaan met de natuur zal er dan waarschijnlijk al helemaal niet in zitten.

De musea hebben hun fysieke deuren gesloten, ook als het al exposities had klaarstaan waaraan jaren voorbereiding voorafging. Gelukkig staan de virtuele deuren nu wagenwijd open.

Gedraag je in deze coronatijden alsof je op de rotonde rijdt: geef elkaar de ruimte. Dan gaan we elkaar misschien ook wat meer echt zien.

Verpleeghuizen en woonzorgcentra zijn dicht voor bezoekers, vanwege de coronacrisis. Een hard gelag voor familieleden, die op allerlei manieren proberen toch contact met hun naasten te onderhouden.

Beademing bij corona is geen kleinigheid en de uitkomst is onzeker. Niet laten beademen is ook een mogelijkheid, legt Paul Lieverse uit. En ja, dan sterf je.

‘Zij gaan eruit en zij gaan eraan.’ Dat voorspelde ds. Jan Koopmans al in 1940 over de Nederlandse Joden. Cabaretier Freek de Jonge is hem niet vergeten.

Mantelzorg geven, schulden hebben, van dagbesteding afhankelijk zijn, het is allemaal al lastig genoeg. En daar komt nu nog de coronacrisis bij.