Jezus was een jood: dat besef dringt steeds meer en vaker door tot christenen. De joodse rabbijn Mark Kinzer, zelf een volgeling van Jezus, pleit ervoor om Messiaanse joden een plaats te geven in de Kerk.
Het is inmiddels wel geaccepteerd dat Jezus een joodse achtergrond heeft en behoort tot het joodse volk. Dit besef is misschien nog niet bij iedereen even goed doorgedrongen, maar het denkproces gaat door.
Dat de coronacrisis moet worden bestreden staat buiten kijf, maar met dat doel de speeltuinen sluiten, is het paard achter de wagen spannen. Juist in coronatijd worden kinderen immers dikker, en ongelukkiger.
Mijn mond viel open van verbazing toen ik afgelopen december een bericht uit Leiden ontving: ‘De burgemeester sluit de 15 speeltuinen!’ Ik kon het niet geloven en ging op zoek naar een nieuwsbericht.
Ik voel me schuldig, want ik ben ondankbaar. De regering heeft mijn sector 8,5 miljard euro cadeau gedaan. Achteneenhalf miljard! Voor het onderwijs! En toch ben ik er niet blij mee.
Ik had er hoge verwachtingen van: het Nationaal Programma Onderwijs. De titel suggereerde een grootse visie. Ik hoopte dat de coronacrisis een aanleiding zou kunnen zijn om het systeem eens onder de loep te nemen. Misschien konden we stoppen met spreken over ‘achterstanden’. Misschien konden we eens stilstaan bij de grotere vraag wat onderwijs eigenlijk zou moeten zijn. Misschien zou het afrekenen op resultaten wat worden losgelaten.
Het leenstelsel voor studenten wordt afgeschaft, en er wordt weer geld geïnvesteerd in een fatsoenlijke studiefinanciering, is het idee. Maar wie de plannen van de politieke partijen bestudeert, ziet daar niets van terug.
In het nieuwe boek van Pieter Omtzigt Een nieuw sociaal contractgaat hij de strijd aan met de planmodellen. Voor elke verkiezingen laten politieke partijen hun programma’s doorrekenen door de planbureau’s, die ze toetsen op haalbaarheid en betaalbaarheid. Deze modellen geven nuttige inzichten, maar de partijen presenteren hun programma’s dusdanig dat ze zo goed mogelijk uit de modellen komen, terwijl de praktijk vaak weerbarstiger is.
Er doen maar liefst 35 partijen mee met de komende verkiezingen. Stemwijzers kunnen helpen met kiezen, en dat is mooi. Maar waar blijft de kandidatenstemwijzer?
Stemwijzers heb ik niet nodig. Ik ben al 40 jaar lid van het CDA. Elke keer als ik denk dat het gras elders groener is, blijf ik na uitvoerig onderzoek toch maar bij het CDA. Eenmaal lid, altijd lid, is ook een hulpmiddel om mezelf onder controle te houden.
Internationale Vrouwendag op 8 maart staat in het teken van ‘invloed met impact’. Die impact heeft microkrediet ook omdat vrouwen daarmee de mogelijkheid krijgen zélf uit de armoede te komen.
Armoede in Afrika, Azië en Latijns-Amerika treft vooral vrouwen. Zij hebben minder kans gehad om onderwijs te volgen en hebben vaak geen eigendommen zoals een huis of een stuk land, wat als onderpand kan dienen om een lening aan te vragen. En dat terwijl uit onderzoeken blijkt dat vrouwen hun verdiende geld eerder uitgeven aan hun gezin, gezonde voeding en aan onderwijs voor hun kinderen. Dat zijn belangrijke investeringen om armoede voor toekomstige generaties te bestrijden.
Het aantal partijen in het parlement staat nu op dertien, en dat kan na de verkiezingen zomaar vijftien zijn. Dat betekent veel debatten en minder tijd om het eigenlijke werk van de Tweede Kamer te doen: wetten maken en de regering controleren.
In het stemhokje zie ik als kiezer een panoramische lijst van 37 partijen en honderden kandidaten. De kieswijzer geeft een vergelijkend inzicht in de programma’s en de planbureaus rekenen door wat voor effecten de programma’s hebben op economie en leefomgeving.
De Tweede Kamer heeft de neiging om heel veel en heel snel dingen te willen regelen, zonder de uitvoeringsproblemen in kaart te brengen. Achteraf is er dan onderzoek of een parlementaire enquête nodig, zoals bij de toeslagenaffaire.
Het begrip overbelaste democratie werd in 1988 door Ruud Lubbers als minister-president gebruikt. Het ging hem daarbij om de steeds maar uitbreidende bescherming van de burger tegen de overheid. Op zichzelf is bescherming van de burger hoofdtaak van wetgeving en bestuur, van de overheid. Maar het kan gepaard gaan met vergroting van de werklast van de wetgever, de bestuurder en de rechter. Overbelasting dreigt.
De coronacrisis is een wereldcrisis, maar hij is ook persoonlijk omdat hij onze eigen gezondheid aangaat. De kerk kan uitnodigen om na te denken over hoe je daar christelijk mee kunt omgaan.
Het woord ‘crisis’ is in het oorspronkelijke Grieks een medische vakterm, die het beslissende stadium van een ziekte aangeeft. Stellen dat de huidige pandemie een gezondheidscrisis is, is dus eigenlijk een pleonasme, zoiets als zeggen dat sneeuw wit is en water nat.
Corona en Covid-19 raken iedereen op de wereld: in elk land kunnen mensen meepraten over lockdowns, onzekerheid of mondkapjes. Daarmee is deze pandemie misschien wel de eerste echte globale gebeurtenis ooit.
De Servisch-Amerikaanse econoom Branko Milanovic blikte in december op de site van Social Europe terug op het voorbij jaar, in een essay met de volgende opvallende openingszin: ‘De huidige pandemie is waarschijnlijk het eerste globale verschijnsel in de geschiedenis van de mensheid.’
“In een roman kan alles”, zegt schrijfster Esther Gerritsen. Daarom is fictie bij uitstek een manier om te na te denken over het bestaan van God. Rien Fraanje interviewde haar.
“Stel je toch eens voor: je leeft je leven in de juiste volgorde, dan word je tachtig, krijg je Alzheimer en dan gaan die herinneringen opeens door elkaar lopen. Dat iets wat gebeurde toen je acht jaar was, nu in je opkomt alsof het net is gebeurd. Al je herinneringen met je blijven meegaan, maar het lukt niet meer om ze in de juiste volgorde te zetten.”
In sommige kringen lijkt het of nog maar één maatschappelijk thema werkelijk van belang is en dat is diversiteit. Maar op de achtergrond spelen zich sociaaleconomische problemen af. En die zijn lastiger op te lossen.
In de politiek maar ook op radio en tv is diversiteit een steeds terugkerend onderwerp. Discriminatie en achterstelling van vrouwen, van mensen met een donkere huidskleur of met een andere dan heteroseksuele geaardheid is inderdaad een probleem, zegt sociaaldemograaf Josse de Voogd. Maar de grote aandacht daarvoor ontneemt het zicht op een achterliggend probleem: de samenleving groeit uit elkaar, vooral op sociaaleconomisch gebied.
Beeldhouwster Helaine Blumenfeld is een van de meest vooraanstaande kunstenaars van deze tijd. De documentaire Sculpting Dreams is een ode aan haar monumentale werk.
Ze is al bijna 80 jaar, maar de van oorsprong Amerikaanse beeldhouwster Helaine Blumenfeld (New York, 1942) is nog elke dag met haar vak bezig. Op krachtige wijze heeft zij in haar lange carrière bewezen dat beeldhouwen niet alleen aan mannen voorbehouden hoeft te zijn. Als ware pionier werd ze een voorbeeld voor andere vrouwen.
Ja, ik wil de nieuwsbrief
Elke week de belangrijkste verhalen in mijn mailbox
